فاطمه شکوری در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص نویسندگی در حوزه ادبیات پایداری و دوران دفاع مقدس، اظهار کرد: کشور ما سال‌ها درگیر جنگی بود که به آن تحمیل شد، جنگی که هنوز هم آثارش بر جسم و روح مردم قابل مشاهده است و نوشتن درباره‌ روزهای جنگ و آدم‌های جنگ در واقع نوشتن درباره بخشی از تاریخ سرزمین ما است که نمی‌شود آن را نادیده گرفت.

وی افزود: یک نویسنده معاصر هر داستانی که بخواهد بنویسد مجبور به نوشتن درباره جنگ نیز است و به هر دلیل در داستان‌های او خبری از جنگ نباشد، داستان برای مخاطبی که تاریخ کشورش را می‌داند، باورناپذیر می‌شود.

این نویسنده زنجانی با بیان اینکه هر کسی در داستانش به صدای آژیر، بمباران، موشک و... اشاره می‌کند، به داستان خود سندیت می‌دهد که قدم بزرگی برای باورپذیری آن اثر است، تصریح کرد: مقاومت مردم ما در جنگ بخشی از زندگی و گذشته ما است، هر چند جنگ مسئله وحشتناک، آزاردهنده‌ و ویرانگری برای کشور بوده ولی نحوه برخورد مردم با یکدیگر، با حکومت و با خود جنگ بسیار شگفت‌انگیز و قابل تامل است.

شکوری ادامه داد: در سبک‌های خاصی می‌توان بدون توجه به جنگ و انعکاس اتفاق‌های ناشی از جنگ، نوشت، طوری که مخاطب اصلا متوجه زمان و مکان رخدادها نشده و برای آن اهمیتی هم ندارد.

نویسنده زنجانی در خصوص کتاب «مهمان کردها»، گفت: کتاب مهمان کردها اگ رچه موضوع مشترکی با دیگر کارهای من که در حوزه‌ ادبیات پایداری هستند، دارد؛ ولی نگاه متفاوتی به جنگ هست و از زاویه‌ دید یک دختر بچه به جنگ نگاه می‌کند که به خاطر شغل پدرش که کارمند ارتش است در یک شهر مرزی کردنشین به اسم سقز با همسایه‌هایی که از نظر مذهب و زبان با هم یکی نیستند، زندگی می‌کنند. اتفاقات جالبی که در این کتاب است همانند نحوه‌ی تعامل این خانواده در شرایط بحرانی همانند جنگ با اطرافیان‌شان و با همدیگر می‌تواند برای تک تک ما درس زندگی باشد.

شکوری با بیان اینکه مهمان کردها درواقع روایت صادقانه‌ای از مظلومیت مردم در جنگ است و در این کتاب سعی کردم نظر شخصی خودم را دخیل نکرده و صرفا به بیان خاطره اکتفا کردم، افزود: مهمان کردها جزئیاتی از جنگ را بیان می‌کند که شاید خیلی دیده نشده‌اند، مثل بمباران حمام سقز، بمباران کودکستان سقز و نمایش منحصر بفردی از حق‌شناسی مردم شریف کردستان است.

وی خاطرنشان کرد: تک‌تک اتفاق‌ها از نظر منتقدهایی که این کتاب را خوانده‌اند و نظرشان را گفتند می‌توانست چندین و چند صفحه درباره‌شان نوشت ولی من این کار را نکردم، چون نمی‌خواستم این کار یک کار داستانی باشد و صرفا توی یک یا دو پاراگراف وقایع گفته شده‌ است.

انتهای پیام