حافظ مهدیزاده، از آن معلم‌هایی است که کارهای خیر زیادی در منطقه و محل خدمتش انجام داده است. از تدریس رایگان و جهادی در فصل تابستان و برگزاری کلاس‌های تقویتی بگیرید تا همین امروز که موقع غیرحضوری شدن کلاس‌ها به مدت پنج روز، به دلیل قطع زنجیره انتقال آنفلوانزا، خانه‌اش را به کلاس درسی تبدیل کرده است که جنس الفبا و برگه‌های کتابش از ایثار معلمانه هستند. مدرسه‌ای در دل یک خانه برای متوقف نشدن آموزش.

کلاس درس ساده و بی‌تشریفات آقا معلم در کنجی از خانه که دو زانو نشسته و مشغول درس خواندن هستند، هنوز هم دل هر بیننده‌ای را به بودن انسان‌های خوبی که فراتر از وظیفه خود، بدون هیچ چشمداشتی در هر شرایطی، کار خودشان را می‌کنند، امیدوار می‌کند.

مهدیزاده، معلم مدرسه استاد شهریار شهرستان هوراند است، منطقه‌ای کم برخوردار، با معلمانی خلاق که به گفته مدیریت آموزش و پرورش منطقه، همگی هم پا با مدارس برتر و مشهور مناطق برخوردار، خود را با روش‌های به روز تدریس، تطبیق داده‌اند.

این آموزگار، دانش‌آموخته رشته آموزش ابتدایی از دانشگاه تربیت معلم پردیس علامه امینی است که پس از ۲۱ سال خدمت در دستگاه تعلیم و تربیت استان، تدریس در کلاس اول ابتدائی را که به گفته آموزگاران، یکی از سخت‌ترین پایه‌های تحصیلی و شیرین‌ترین‌ها به شمار می‌آید را در سال تحصیلی ۱۴۰۵_۱۴۰۴ عهده‌دار شده است، در کلاسی با جمعیت دانش‌آموزی تقریبا ۲۰ نفره، ۲۰ پسر کلاس اولی با شوق آموختن و شیطنت‌های خاص خودشان که مدیریت هر کدام، نیاز به انرژی زیادی دارد.

کلاس درس او از ابزارهای آموزشی ساده و دست‌ساز پر است و حتی در کلاس درس برگزار شده در خانه هم دست‌ورزی ریاضی بر روی زمین برای جمع عدد ۳ و ۵ دیده می‌شود. از مهدیزاده سوال می‌کنم که تدریس در پایه اول، آن هم بعد از ۲۱ سال، سخت نیست؟، در جواب می‌گوید: به جز سال‌های تدریس در روستا که اغلب چندپایه بودند، کل سال‌های خدمتم را در پایه‌های اول و دوم ابتدائی به خصوص پایه اول گذرانده‌ام و علاقه خاصی به تدریس در این پایه دارم.

مهدیزاده که پیش از این بارها به دلیل برپایی کتابخانه کلاسی و اجرای طرح "شکوفه‌های دانش" و برگزاری کلاس‌های تقویتی رایگان، مورد تحسین آموزش و پرورش منطقه قرار گرفته است، حالا از تصمیمیش برای برپایی کلاس حضوری در دورانی می‌گوید که آموزش غیرحضوری بر روند پیشبرد اهداف آموزشی و تربیتی، سایه انداخته است. 

این آموزگار که هر ۲۱ سال خدمتش را در مقطع ابتدایی به عنوان شالوده شکل‌گیری پایه دانش و شخصیت دانش‌آموزان و در مناطق کم برخوردا و روستاهای صعب‌العبور هوراند، سپری کرده است، به ایسنا می‌گوید: با توجه به غیرحضوری شدن مدارس به علت شیوع بیماری متوجه شدم چند نفر از دانش‌آموزانم نمی‌توانند از طریق گوشی در کلاس‌های آنلاین شرکت کنند و برای حل این مشکل، سعی کردم با رعایت اصول بهداشتی، آموزش حضوری را جایگزین آموزش غیرحضوری کنم.

او می‌افزاید: خانواده‌ها هم پیگیر بودند و همکاری و نقش موثری در یادگیری دانش‌آموزان داشتند. بیشتر وقت‌ها آموزش حضوری را بعد از زمان کلاس‌های آنلاین و بعداز ظهر در خانه انجام می‌دهیم. کلاس‌های حضوری به خصوص در پایه اول ابتدائی در فرآیند یادگیری و تثبیت یادگیری دانش‌آموزان، بسیار مهم است. شاید در پایه‌های بالاتر چندان مشکلی پیش نیاید، اما چون پایه اول زیرساخت یادگیری دانش‌آموزان در پایه‌های بالاتر است، هر گونه ضعف در فرآیند یادگیری و آموزش، در پایه‌های بالاتر قابل جبران نخواهد بود.

این آموزگار می‌گوید: همه ما در قبال دانش‌آموزان به عنوان آینده‌سازان ایران اسلامی مسئولیت داریم و در هر شرایطی و جایگاهی که هستیم باید هر کمکی هر چند کوچک از دستمان بربیاد باید انجام دهیم. دانش‌آموزان، اغلب مشتاق یادگیری حضوری و حضور باشوق و هیجان در محیط‌های یادگیری با حضور معلم و هم کلاسی‌ها هستند.

او در جواب اینکه این تجربه چه تاثیری بر نگاه شما به عدالت آموزشی گذاشته است پاسخ می‌دهد: وقتی بحث عدالت آموزشی مطرح می‌شود، باید شرایط آموزشی برای همه یکنواخت باشد تا همه بتوانند در شرایط یکسان از فرآیند آموزش بهره‌مند شوند که اگر در این فرآیند، کاستی قابل مشاهده بود، باید احساس مسئولیت کرده و برخود وظیفه دانست تا در جهت حل مشکل اقدام کرد. حضور هر چند کم و چند دقیقه ای در مدرسه به منظور رفع مشکل یادگیری دانش‌آموزان به خصوص در پایه‌های پایین‌تر در شرایط این چنینی شاید موثر و مفید باشد.

مهدیزاده با مروری بر تجارب تدریس غیرحضوری در دوران پاندمی کرونا می‌گوید: یادم هست در زمان کرونا دانش‌آموزی داشتم که از یکی از روستاهای دورافتاده در مدرسه ما درس می‌خواند و چون وضعیت اینترنت در آن روستا خوبی نبود، بیشتر وقت‌ها به صورت تلفنی و از طریق تماس تلفنی محتوای آموزشی را برای آن دانش‌آموز توضیح می‌دادم.

او معتقد است که مسئولیت معلم فقط محدود به ساعات رسمی کلاس درس نبوده و در شرایطی که دانش‌آموزان با موانع آموزشی مواجه می‌شوند، همراهی و حمایت آموزشی یک ضرورت حرفه‌ای و اخلاقی است.

این معلم در پایان هدف از این اقدامش را حفظ پیوستگی آموزشی اطمینان از آن دانست که هیچ دانش‌آموزی به دلیل شرایط موجود از حق یادگیری محروم نماند و موفقیت دانش آموز را بزرگترین انگیزه و پاداش برای یک معلم دانست.

به گفته معاون آموزش ابتدائی استان آذربایجان شرقی، استفاده از هوش مصنوعی در زنده کردن تصاویر کتاب و ترسیم آینده شغلی دانش‌آموزان، برپایی کافه کتاب و سینما، روخوانی تلویزیونی، پایگاه آشنایی با گیاهان داروئی، برپایی کتابخانه کلاسی و آموزش تردد ایمن به دانش‌آموزان با دعوت از پلیس راهنمایی و رانندگی از جمله ابتکاراتی است که معلمان هوراندی در مدارس ابتدائی این شهرستان انجام داده‌اند.

انتهای پیام