عرفان و اخلاق با ادبيات كودك ارتباط تنگاتنگ و عميقي دارند و اين عمق در عنصر تخيل گنجانده شده است. فاطمه مشهدي رستم ـ شاعر و نويسنده‌ي كودكان و نوجوانان ـ در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با بيان اين مطلب گفت: اگر اين عنصر تخيل در كار كودك تقويت شود، مي‌تواند بسياري از مسائل عرفاني و اخلاقي را به كودك آموزش دهد. وي تصريح كرد: ما در عرفان افراد بزرگي مثل شمس را داريم كه خود از افراد بزرگسال است؛ منتها چون از نظر محتوايي قوي است، مي‌تواند مواردي را مطرح كند كه با ادبيات كودك ارتباط برقرار كند. اين شاعر و نويسنده‌ي كودكان و نوجوانان با بيان اينكه بين عرفان و ادبيات تشابه وجود دارد، گفت: اوج اين تشابه در تخيل است. منتها اين تخيل بايد با آگاهي و تدبير و بينش بزرگسالان توام شود. يعني مجموعه تفكرات يك فرد توام با احساسي است كه اين ارتباط را معنا مي‌دهد. فاطمه مشهدي رستم گفت: عمده‌ترين وجوه تمايز ادبيات كودك و نوجوان از ادبيات بزرگسال، همان زبان اوست. يعني زبان مي‌تواند مساله‌اي مثل «مرگ» كه براي همه بسيار تلخ است را به گونه‌اي به كودك منتقل كند كه او از آن وحشت نكند. همچنان كه «زبان» مي‌تواند با قوت و توانايي‌هايي كه دارد چگونگي نگاه كردن به ماه يا صحبت كردن با يك زنبور را، يا جريان داشتن رود را تشريح كند. اين شاعر و نويسنده‌ تاكيد كرد: اگر فرد بزرگسال كه كار نگارش آثار كودكان را انجام مي‌دهد به مسائل عرفاني و اخلاقي مجهز باشد، مي‌تواند با قدرت زبان و بهره‌گيري از تخيل، دستمايه‌ي قوي را به كودك منتقل كند. وي گفت: من به شدت با اينكه داستان‌هاي كودكان تماما با پايان خوش همراه باشد، مخالفم؛ چون فكر مي‌كنم اين مساله باعث مي‌شود كودكان ما از حقيقت دور بيفتند. در حالي كه واقعيت‌هاي زندگي ايجاب مي‌كند كه اين واقعيت‌ها كه الزاما خوب و زيبا نيستند و بعضا چهره‌ي كريهي دارند را بپذيرد. بايد بچه‌ها را با حقايق زندگي مواجه كرد. انتهاي پيام