چون قالب داستان‌هاي فلسفي گفت‌وگوست، نويسنده نمي‌تواند مانور داده، از عناصر مختلف داستاني استفاده كند. كامران پارسي‌نژاد - نويسنده - با اعتقاد به مطلب بالا، در ادامه به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران، در مورد سير انديشه در جريان داستان‌نويسي گفت: حتما پيش از خلق يك داستان بايد انديشه صورت پذيرفته باشد. البته معمولا بعضي از نويسندگان مدعي هستند كه قلم و كاغذ را به‌دست مي‌گيرند و همين جور ذهنيت‌ها و مكنونات دروني خود را به روي كاغذ مي‌آوردند و به‌تدريج آن را سر و سامان مي‌دهند؛ ولي به‌نظرم چنين پيده‌اي هرگز رخ نمي‌دهد؛ يعني هميشه انديشه‌اي در پس خلق يك اثر بوده و اين انديشه بعدها تكامل يافته است. وي ادامه داد: بيشتر داستان‌هاي مطرح جهان و نويسندگاني چون ويرجينيا وولف و مارسل پروست كه مدعي رمان‌نويسي نو هستند و جريان‌هاي سيال ذهن را مطرح مي‌كنند. باز يك انديشه غني و مستحكم پشت كلامشان هميشه بوده است. پارسي‌نژاد با تاكيد بر اينكه اگر نويسندگان، به‌خصوص داستان‌نويسان ما با تمامي علوم انساني آشنايي نسبي داشته باشند، شاهد آثار غني خواهيم بود، در ادامه عنوان كرد: فلسفه يك بعد از اين قضيه بوده و وجود آن لازم است. البته اين امر به نويسنده بستگي دارد. اگر نويسنده به‌طور خاص بخواهد ديدگاه‌هاي خود را حول مباحث فلسفي يا طرح يك ايده جديد فلسفي بيان كند، رمانش ناخواسته يك رمان فلسفي مي‌شود؛ اما اگر كمي از چاشني كار را داشته باشد، آنجا هم مطالعه مباحث فلسفي مي‌تواند بينش خاصي را به نويسنده بدهد. اين داستان‌نويس قالب داستان هاي فلسفي را گفتگو دانست. انتهاي پيام