مقدمه كتاب ”يكي بود، يكي نبود” محمدعلي جمال‌زاده به‌منزله بيانيه‌اي ادبي است كه به مكتب جديد نويسندگي در ايران رسميت بخشيده است. حسين آتش‌پرور ـ نويسنده مشهدي ـ در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با اشاره به جايگاه و اهميت جمال‌زاده در تاريخ ادبيات ايران به‌عنوان پيشرو و رهبر ادبي داستان‌نويسي معاصر و عقب‌افتادگي ادبيات ايران در آن دوره، گفت: جمال‌زاده بي‌پروا به اين استبداد ادبي حمله كرد و پيروي محض از پيشينيان را به‌شدت محكوم ساخت. وي يادآور شد: درست است كه قبل از جمال‌زاده زين‌العابدين مراغه‌يي در ”سياحتنامه ابراهيم‌بيگ” و علي‌اكبر دهخدا در ”چرند و پرند” به اين سبك نويسندگي پرداخته بودند؛ اما در نوشته‌هاي اين نويسنده با كاري كاملا تكامل‌يافته و تخصصي روبه‌رو هستيم. اين نويسنده دليل استفاده نكردن از تجربيات زندگي اروپايي در آثار اين نويسنده را قابل درك نبودن آن براي مردم آن دوره عنوان كرد. آتش‌پرور همچنين درباره شخصيت جمال‌زاده گفت: اين نويسنده برخلاف نظر بعضي از منتقدان كه او را به لحاظ سياسي، محافظه‌كار مي‌دانند، هرگز به دنبال كسب مقامهاي سياسي نبوده است. وي در ادامه با اشاره به نثر داستاني محمدعلي جمال‌زاده، اظهار داشت: نويسنده با استفاده از زبان زنده عامه مردم و تركيب هنرمندانه آن با زبان ادبي ـ كه كاري ظريف و دشور است ـ نثري گرم، پرتوان، حساس و به دور از تعقيد و تكلف به‌وجود آورده است. او دليل طبيعي جلوه كردن قهرمانان داستان‌هاي جمال‌زاده را جدا از هنر داستان‌پردازي، ‌مديون زبان اين نويسنده دانست و گفت: اين امر تا حد زيادي به‌واسطه زبان رنگين و پر از تصوير فولكوريك نويسنده است. آتش‌پرور همچنين افزود: قهرمانان داستانهاي جمال‌زاده اكثرا از طبقات متوسط جامعه مي‌باشند كه اين نشانگر اين است كه خود نويسنده از اين طبقه برخواسته و با احوال و روحيات آنان كاملا آشنايي دارد. وي در پايان از جمال‌زاده به‌عنوان نويسنده‌اي پركار ياد كرد و گفت: وي علاوه بر داستان‌نويسي در زمينه‌هاي ترجمه، تحقيق، تاريخ، نقد كتاب و غيره قلم زده است؛ هرچند پس از انتشار جنجال برانگيز مجموعه «يكي بود، يكي نبود» چند سالي به سكوت دچار شد؛ اما بعد از سالهاي 1320 آثار او يكي پس از ديگري منتشر شد. انتهاي پيام