محمدعلي بهمني معتقد است: هر شعري كه با پيش‌زمينه شروع و پيش‌انديشي داشته باشد، با ذات شعر فاصله دارد. وي تصريح كرد: شعر آن است كه به‌ناگهان اتفاق افتاده باشد و گاهي شاعر آن را پيرايش و آرايش ‌كند. درواقع خلق آن شعر پيش‌انديشيده نيست. وقتي چيزي را بينديشيم و آن انديشه را به شعر تبديل كنيم، آن وقت فاصله عميقي بين شعريت و كاري كه شاعر مي‌كند وجود خواهد داشت كه ضرر آن هم متوجه خود شاعر است؛ نه شعر؛ زيرا شعر هستي‌اش را در شعرهاي ديگر آن شاعر يا ديگران نشان مي‌دهد. اين شاعر غزلسرا كه با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت‌وگو مي‌كرد، ادامه داد: بالاخره شاعر به‌شكلي شعرش سفارش است؛ هنگامي كه تحت تاثير حسي، رفتاري، نگاهي و ... قرار مي‌گيرد در آن لحظه سفارش اتفاق مي‌افتد كه به‌نظرم اين سفارش مفيد است؛ اما زيان‌هاي سفارش‌هاي مناسبتي را ديده‌ايم. آن چيزي كه شعر بعد از انقلاب را از جوشش و حركت اوليه‌اش انداخت، همين مناسبت‌هايي بود كه پشت سر هم برگزار شد كه شعرهايي مي‌بايست در همان مناسبت ارايه ‌شود و چون داراي يك ظرفيت دروني نبود ضررش چيزي است كه اينك داريم مي‌بينيم. بهمني با تاكيد بر اينكه از شاعراني صحبت مي‌كنم كه با مناسبت‌ها ارتباطي دروني نداشتند، عنوان كرد: البته شاعراني بودند كه كارهاي درخشاني را در اين زمينه خلق كردند؛ مثل شعر جنگ قيصر امين‌پور؛ با آنكه‌ براي مناسبتي سروده شده است، ولي اين مناسبت هستي‌شناسانه بوده كه واژه واژه‌ي آن را حس مي‌كنيم. وي با تعريفي از خلق شعر گفت: در اين تعريف، شعر هيچ پيش‌زمينه‌اي جز دانش و آگاهي‌هاي دروني شاعر را با خود ندارد. اگر شعري پيش‌انديشيده باشد، درواقع شاعر يك «آن» قشنگ خود را به خاطر همين ساختن از دست داده است. البته شعرهاي مناسبتي به شاعر بيشتر ضرر مي‌زند؛ تا شعر و هنگامي كه ضررهاي شاعران زياد شود، يك نسل شعري متضرر و يك برهه زيان مي‌بيند؛ نه همه‌ي شعر. اگر ما در يك برهه 10 شعر هستي‌دار داشته باشيم، همان براي يك نسل كافي خواهد بود. انتهاي پيام