آنان كه به دستور، شعر مي‌نويسند و آناني كه از منظري كاملا ايديولوژيك و سياسي اثري را خلق مي‌كنند، نادانسته خالق آثاري دست چندم و بي‌خاصيت مي‌شوند. مسعود احمدي - شاعر - با بيان اين مطلب در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) يادآوري كرد: ولاديمير ماياكوفسكي معتقد بود كه شعر سفارشي اجتماعي است؛ اما زمانه نشان داد كه هنر بيش از آنكه سفارش اجتماعي باشد، منبعث از نگاه فردي هنرمند به هستي است. ولي هنوز هم هستند كساني كه با هنر برخوردي ايديولوژيك و به‌تبع آن، رويكردي سياسي دارند. درست است كه شاعران بزرگي همچون پابلو نرودا، ناظم حكمت و حتا يانيتس ريستوس شاعراني صاحب ايديولوژي و حزبي بودند؛ اما هرگاه كه احساسات و عواطف فردي آنان بيش از ايديولوژي و اغراض سياسي در پديد آمدن شعرشان دخيل بوده است، اشعاري موفق‌تر سروده‌اند. براي مثال، از نامه‌هاي «تارانتا بابو»ي ناظم حكمت مي‌توان نام برد كه ضمن حمل مقوله‌اي اجتماعي و به تبع آن منويات سياسي، از چنان حال و هوايي برخوردار است كه اين اشعار را در زمره بهترين‌ عاشقانه‌هاي جهان قرار مي‌دهد. اين شاعر با ابراز تاسف از اين كه هر گاه اغراض ايديولوژيك - سياسي بيش از اندازه در پديد آمدن شعر دخيل بوده‌اند، به شعريت شعر و جوهره آن لطمه وارد شده است، ادامه داد: اين لطمه تا جايي بوده كه اثر را تا حد بيانيه‌اي سياسي و متني شعاري نازل كرده و طبعا از اثرگذاري آن كاسته است. وي همچنين متذكر شد: ‌تاريخ نشان داده است شاعراني كه بعدها تعلقات ايديولوژيك - سياسي پيدا كرده‌اند به انحطاط گراييده و در حد كارهاي پيشن خود اثري نيافريده‌اند؛ بگذريم كه شاعري مثل «دميان بدني» (شاعر بينوا) چنان ملعبه‌ي دستگاه توتاليتر حزب كمونيست اتحاد جماهير شوروي شده بود كه تا حد هجويه‌نويسي حقير سقوط كرد. احمدي در پايان يادآوري كرد: اشعار سفارشي هر چه باشند، اثري هنري نيستند و بهترين آنها بيانيه‌ها و شعارهايي هستند كه كاربردي مقطعي دارند. انتهاي پيام