« پاي پياده » عنوان سريالي است كه تا كنون 15 قسمت آن از شبكه تهران پخش شده است. اين سريال به كارگرداني اصغر توسلي و نويسندگي آرش قادري ، داستان امير و داود دو دوست اصفهاني را به تصوير مي‌كشد كه به دنبال مادرامير راهي تهران شده و درگير حوادث واتفاقات مختلفي مي‌شوند.

به اعتقاد اصغر توسلي قصه سريال «پاي پياده» مانند قطاري است كه تمامي واگن‌هايش پر هستند. اما ساير سريال‌ها مثل قطاري هستند كه تنها چند واگن آنها پر و با سرعت حركت مي‌كنند.

قادري نيز در ادامه‌ي اين اظهارات توسلي تاكيد كرد: اگر قرار بود اين قطار 5 نفر ديگر را هم سوار كند و به اين هدف برسد ما اين كار را مي‌كرديم و حتي يك واگن ديگرهم اضافه مي‌كرديم. هر چند كه سرعت آن كندتر مي‌شد.

به گزارش خبرنگار سرويس تلويزيون ايسنا، آرش قادري، نويسنده ، همچنين درباره‌ي نحوه‌ي نگارش اين مجموعه‌ي تلويزيوني يادآور شد: اوايل سال 84 با آقاي توسلي و تهيه‌كننده كار جلسه‌اي داشتيم كه مي‌خواستند روي طرحي با تم جستجو و محوريت دو بچه 12 ساله كه قرار است از شهري بيايند و دنبال چيزي بگردند كار شود . اين تم خود محملي شد براي اين كه تمامي مسايل از نگاه دو نوجوان غير تهراني ديده شود.

به گفته‌ي وي عمده‌ي داستان«پاي پياده » بررسي مسايل شهر تهران بود كه در سريال‌هايي ديگر به عنوان يك بحث مجزا پيش نمي‌آيد.

قادري با اشاره به روند معمول نگارش فيلمنامه‌هاي تلويزيوني، تصريح كرد: معمولا سريال‌ها يك قهرمان دارند، آن قهرمان هدفي را دنبال مي‌كند و مسايل مربوط به همان موضوع نيز مطرح مي‌شود. اما در«پاي پياده» قرار بود كه به يك اتفاق اكتفا نكنيم . دو قهرمان قصه دنبال چيزي بروند، در بين راه خيلي چيزهاي ديگر را بيابند و در اين بين مسايل زندگي شهري نيز مطرح شود.

اين نويسنده ادامه داد: ابتدا چند طرح زدم و تقريبا از همان ابتدا فهميديم خطي كه بايد دنبال كنيم چيست؛ در طرح اوليه بچه‌ها 12 ساله و برادر بودند و قرار بود به دنبال چيز ديگري به تهران بيايند. اما در نهايت به اين نتيجه رسيديم كه داستان دو دوست (امير و داود) را روايت كنيم كه در جستجوي مادر راهي تهراني مي‌شوند.

قادري در پاسخ به اين پرسش كه اگر سن « امير» و« داود» بالاتر بود چه تغييراتي در روند قصه پيش مي‌آمد، اين هدف را از پيش تعيين شده خواند و متذكر شد: تعريف افراد از موضوعات مختلف در سنين مختلف فرق مي‌كند. براي مثال تعريف آدم‌ها درمورد موضوعاتي مثل عشق و يا عاشق شدن؛ در سنين مختلف فرق مي‌كند. همين طور كه عاطفه‌ي يك آدم 18 ساله با يك آدم 30 ساله متفاوت است.

نويسنده‌ي «پاي پياده» اين سريال را يكي از پرشخصيت‌ترين سريال‌هايي كه تا كنون كار كرده است خواند و افزود: هيچ داستاني اين قدر پرسوناژ ندارد . حداقل در تلويزيون خودمان كه با چنين نمونه‌اي روبه‌رو نبوده‌ام. اين داستان خودش مي‌طلبيد كه چيزي حدود 100 پرسوناژ داشته باشيم و با همه اين‌ها همراه شويم.

وي درباره‌ي دسته‌بندي شخصيت‌ها در سريال‌هايي كه با تعدد پرسوناژ روبه‌رو هستند، اظهار كرد:دسته‌بندي‌ها را قبول دارم اما در« پاي پياده » سعي كرديم آدم‌ها به كاراكتر نزديك باشند و تيپ‌سازي نكنيم. آدم‌هاي اصلي قصه آن قدر پر رنگ نيستند، دوربين دست آدم‌هاي اصلي ماست تا ما را در دل قصه‌هايي ببرند كه مال خودشان نيست. ما سعي كرديم همه جور آدمي داشته باشيم.

آرش قادري به اين پرسش كه آيا همان طور كه در سريال «پاي پياده » روايت كرده است، خوشبختي را منحصر به آدم‌هاي كم درآمد مي‌داند، پاسخ منفي داد و گفت: آدمهاي قصه را در طبقه‌اي از اجتماع دخيل كرديم كه خود به خود آن لايه اجتماعي، لايه‌ي فقيري بود. و اما بحثي كه ما در آن مطرح كرديم بحث رضايت از زندگي بود. رضايت از زندگي به هيچ وجه رابطه مستقيمي با ميزان درآمد و دارايي ندارد.

اين نويسنده در ادامه خاطرنشان كرد: در حال حاضر تمام داستان‌ها اين گونه روايت مي‌شوند كه يك قهرمان ازنقطه A حركت مي‌كند تا به نقطهB برسد. تا حالا قهرماني نداشتم كه براي اين كه يك قهرمان ديگر به نقطه B برسد ، از نقطه‌ي A حركت كند. اصلا چنين اتفاقي شكل نمي‌گيرد. چون درام شكل نمي‌گيرد و ما براي اين كه اين اتفاق بيفتد آدم‌ها را زياد كرديم.

به گزارش ايسنا، قادري همچنين در پاسخ به اين پرسش كه روايت قصه از نگاه دو بچه 17 ساله منجر به تلطيف تمام تلخي‌ها و يا تشديد آنها نمي شود؟ متذكرشد: تلاش كرديم كه اين اتفاق بيفتد . موضوعاتي كه براي اين بچه‌ها در نظر گرفتيم موضوعاتي هستند كه كمتر براي يك آدم 40 ساله اتفاق مي‌افتد. ما يكسري جزيره را متصور شديم كه در هر كدام به شكلي مستقل زندگي جريان دارد و اين دو آدم مي‌خواهند از تمام اين جزاير بگذرند و وقتي گذركردند آن چه اين دو ديدند همه آن چيزهايي است كه مخاطب ديده است. در حقيقت كل اين مجموعه جمع شدند تا ما زندگي شهري را ببينيم.

اصغر توسلي كارگردان « پاي پياده » در پاسخ به اين پرسش كه چقدر در كامل شدن داستان دخيل بوده است، يادآور شد: آقاي قادري تمام داستان را نوشته و يك دور آن را بازخواني كرده بودند. البته در طول كار هم يك تغييراتي درفيلمنامه‌داديم مثل حذف برخي صحنه‌ها و برخي آدمها كه بودند اما به نتيجه رسيديم بهتر است نباشد.

وي كه تاكنون مجموعه‌هايي چون « روزگار جواني » و« دختران » را براي تلويزيون كارگرداني كرده است، در باره‌ي پرداختن مجدد به طبقات مختلف اجتماع در سريال « پاي پياده»، گفت: كليت طرح « پاي پياده » نگاه متفاوت‌تري نسبت به طرح‌هاي ديگر به مشكلات اجتماعي داشت. ما هميشه مشكلات را از نگاه خانواده‌ها مطرح مي‌كرديم. اما اين باراين مشكلات از زاويه ديد دو جوان مطرح شد.

ادامه دارد...