عبدالجبار كاكايي از طاهره صفارزاده به‌عنوان يكي از پايه‌گذاران شعر اجتماعي موسوم به انقلاب اسلامي ياد كرد و شعر او را مطلوب نخبگان دانست. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بيان كرد: به اعتقاد من، طاهره صفارزاده پايه‌گذار شعر اجتماعي موسوم به انقلاب اسلامي است. در واقع، او را يكي از پايه‌گذاران اين جريان شعري مي‌توان دانست كه نگاهش به عدالت اجتماعي، برآمده از مضامين ديني است و اين نگاه زماني در شعر شكل گرفت و تسري پيدا كرد كه گرايش به موضوع‌هاي اجتماعي، در سيطره‌ي جريان چپ بود. بنابراين شعر پس از انقلاب، بخشي از نگاهش را مرهون شعر صفارزاده است. او با استناد به كتاب تأليفي خود، با عنوان «نگاهي به شعر معاصر ايران»، يادآور شد: در اين كتاب، از طاهره صفارزاده و علي موسوي گرمارودي به‌عنوان برخي پايه‌گذاران جنبش شعر اجتماعي دهه‌ي 60 ياد كرده‌ام. كاكايي بيان كرد: طاهره صفارزاده تجربه‌هاي متفاوتي را در شعر خود داشت و از سال 1341 كه دفتر «در رهگذر مهتاب» را منتشر كرد تا دفترهاي «مردان منحني»، «بيعت با بيداري» و «سفر پنجم»، توانست به يك استقلال شخصيت و فرم در شعرش برسد تا جايي كه سرانجام به شعر موسوم به شعر حرف رسيد و به جاي اين‌كه بيشتر به خيال مجال دهد، به كلام و گفت‌وگو در شعر ارج مي‌نهد. در واقع، اين‌گونه شعر كم‌تر مي‌تواند جريان‌ساز باشد، زيرا جنبه‌هاي جمال‌شناسانه‌ مبتني بر كلام و بيشتر مطلوب نخبگان است. وي ادامه داد: او در دفتر شعر «بيعت با بيداري» به عامه‌ي مردم نزديك مي‌شود و اين زماني است كه تظاهرات ميليوني مردم اتفاق افتاده است و صفارزاده مانند قاطبه‌ي روشنفكران به گفت‌وگو با مردم در شعر خود رو مي‌آورد. اين شاعر تأكيد كرد: طاهره صفارزاده توانست به‌عنوان يك زن ايراني و شرقي، متمايز از سبك‌هاي غربي و اروپايي، خود را در جامعه‌ي ايران به‌عنوان شاعر معرفي كند. انتهاي پيام