حسينعلي خداكرمي گفت: عمر خيام حكيمي بلندنظر و آزادانديش بود كه شعرهايش با مضمون شك و حيرت و توجه به مرگ و غنيمت شمردن عمر همراه است. اين پژوهشگر ادبي به مناسبت 28 ارديبهشت، روز بزرگداشت حكيم عمر خيام، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) ‌در خوزستان، عنوان كرد: رباعيات خيام تجلي جهان‌بيني خاص و عميقي است كه كاملاً از بن‌مايه‌هاي هستي‌شناسانه و معرفت‌شناسانه گرفته شده‌اند. خداكرمي ادامه داد: اين رباعيات ديد فلسفي خيام را نسبت به جهان و حركت و از سوي ديگر عنصر زمان نشان مي‌دهند. در واقع خيام حكيمي شاعر است؛ اما حكمت وي به معناي فلسفه ذاتي‌اش نيست؛ بلكه به معناي دانشمندي وي در حوزه‌هاي فلسفه، رياضي، نجوم، زبان‌شناسي و فقه است. او يادآور شد: خيام حكيمي آزادانديش بود و نشانه آزادانديشي او اين است كه در مقابل حاكم آسياي ميانه، اين رباعي را مي‌خواند كه: قانع به يك استخوان چو كركس بودن/ به زان كه طفيل‌ خوان ناكس بودن/ با نان جويين خويش حقا كه به است/ كالوده به پالوده هر خس بودن. به گفته اين پژوهشگر ادبي، در حالي كه خيام به خاطر دانش بالايي كه داشت، در كنار تخت پادشاهان مي‌نشست؛ ولي هميشه از دربار كناره‌گيري مي‌كرد و اين ضرب‌المثل را يادآوري مي‌كرد كه: دريا هرگز همسايه نمي‌شناسد و فرمانروا دوست! او در پايان گفت: خيام قبل از اين‌كه ادوارد فيتزجرالد - شاعر مطرح انگليسي - وي را كشف كند، در سال 1851 ميلادي، توسط وپكه - دانشمند فرانسوي - با ترجمه "رساله جبر و مقابله" در دنيا معرفي شد. انتهاي پيام