مدیرمسئول و سردبیر دوهفته‌نامه «تندیس» تأکید کرد: ما باید به‌گونه‌ای در عرصه‌های بین‌المللی مانند بی‌ینال ونیز حضور یابیم که دست کم شأن فرهنگی ایران حفظ شود.
محمدحسن حامدی در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، تصریح کرد: وقتی جمع‌بندی و برنامه‌ریزی مشخصی برای حضور در ونیز نداریم، چرا در این بی‌ینال شرکت می‌کنیم؟ اگر قرار است در این بی‌ینال شرکت کنیم، نباید به گونه‌ای باشد که آخرین حلقه‌های اعتماد هنرمندان به بدنه دولتی نیز سلب شود. باید از مسئولان امر پرسید چه کسی کار هنرمندان را برای حضور در این بی‌ینال کارشناسی کرده و کدام صاحب رسانه و چند منتقد برای انتخاب هنرمندان با هم کلنجار رفته‌اند؟ در گذشته این کارها انجام می شد و بحث‌های زیادی برای انتخاب هنرمندان مطرح می‌شد که اکنون خبری از این حرف‌ها نیست.
او با بیان اینکه باید آثاری را به ونیز ببریم که درخور هنر معاصر ایران باشند، گفت: بی‌ینال ونیز، شو نیست. اشکالی ندارد که آثار هنرمندان منتخب را در نمایشگاه‌های داخلی و خارجی در معرض دید بگذاریم و درباره آنها تبلیغ کنیم اما وقتی پولی برای حضور در چنین بی‌ینالی‌هایی و اعزام هنرمند برای چنین مجامع معتبری نداریم، حکایت آن مَثل می‌شود که «جیب خالی، پُز عالی».
وی همچنین اظهار کرد: آماری که از تعداد هنرمندان حاضر در بی‌ینال ونیز می‌دهند، لزوما نشان‌دهنده کیفیت نیست. همیشه دغدغه این است که اگر چند هنرمند شاخص را ببریم که در چنین بی‌ینال‌هایی با اقبال عمومی مواجه شوند، بهتر از این است که تعداد زیادی از هنرمندان را جمع کنیم و فقط آمار را بالا ببریم.
او درباره حضور هنرمندانی از کشورهای دیگر در غرفه ایران نیز معتقد است: این کار می‌تواند جنبه سیاسی داشته باشد. ما کمک‌هایی را به برخی کشورهای اسلامی می‌کنیم و حالا می‌خواهیم در شکل «فرهنگی» آن نیز این‌گونه اعمال نظرها را داشته باشیم. از نظر من، این روند در حالی که دقت اولیه در آن وجود ندارد، دردی را از هنرمندان داخلی و حتی خارجی درمان نمی‌کند.
حامدی همچنین با بیان این اعتقاد که وزارت ارشاد در سال‌های گذشته از جامعه هنری تا حدودی فاصله گرفته است، گفت: دولت برای اینکه ارتباطات را موجه نشان دهد، برای جریانات داخلی خود از کسانی که نمود کمتری دارند یا هنرمندان طراز اولی که تا حدودی از عرصه هنر به‌دلیل کهولت سن کنار رفته‌اند، استفاده می‌کند تا اصالتی به حرکتش بدهد، ولی واقعیت این است که این جدایی و فاصله، روشن است و همین اتفاق در بی‌ینال ونیز ظاهرا در حال رخ دادن است.
مدیرمسئول نشریه تندیس (دوهفته‌نامه هنرهای تجسمی) ادامه داد: یک زمانی حضور در بی‌ینال ونیز از این نظر که می‌خواستیم چیزی را که در چنته داریم به دنیا عرضه کنیم، اهمیت داشت و برای داخل کشور هم مهم بود. هنرمندانی که آن زمان به ونیز می‌رفتند، دستاوردی داشتند که بر هنر داخل ایران نیز تأثیر داشت.
او در ادامه اظهار کرد: به‌نظر می‌رسد در فهرست هنرمندان انتخابی برای حضور در بی‌ینال ونیز می‌خواستند از هر گرایشی، یک هنرمند باشد و مثلا سهمیه فلان ارگان و گروه را بدهند ولی این کار، به جریان‌های داخل کشور کمکی نمی‌کند. ما در بی‌ینال ونیز شرکت می‌کنیم و در نهایت، یک گزارش کار هم ارائه می‌دهیم مبنی بر اینکه با حضور گسترده هنرمندان، در بی‌ینال شرکت کردیم ولی عملا نه دردی از هنر منطقه دوا می‌شود و نه دردی از هنر ایران!
وی با بیان اینکه یک‌دهه پیش، رفتن به بی‌ینال ونیز یک افتخار بود و چندماه ذهن جامعه تجسمی را اشغال می‌کرد، گفت: حالا حضور در این بی‌ینال، هیچ اتفاق و رخداد مهمی نیست و مثلا من به‌عنوان فعال در حوزه رسانه، خبر ندارم که چه اتفاقی آنجا قرار است بیفتد و این بیشتر از هر چیزی به‌دلیل گسستی است که بین جامعه هنری و وزارت ارشاد ایجاد شده است.
حامدی درباره حضور یک سرمایه‌گذار از بخش خصوصی در کنار نماینده دولت ایران نیز تصریح کرد: بخش خصوصی نمی‌تواند تکلیف هنر ما را مشخص کند و به هنر ما خط بدهد. الان هنر ایرانی، دیگر اصالت قدیم را ندارد چون بازار فروش آثار هنری تعیین می‌کند که اصالت چیست. اکنون اصیل‌ترین هنرمندان ما در حاشیه‌اند و پرفروش‌ها سرشان را بالا گرفته‌اند؛ همان‌هایی که اکنون سرمایه‌شان قرار است حساب هنر ما را در ظاهر روشن کند.
انتهای پیام
نظرات