در پی مشکلاتی که بارش باران در محل نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران در شهر آفتاب به وجود آورد و باعث تطیلی برخی سالن‌ها و ایجاد خسارت‌هایی به ناشران شد، پونه ندایی، مدیر مجله شوکران و نشر امرود، در متن ارسالی‌اش به ایسنا نوشته است: هر بار که اتفاقی شهری یا روستایی که ناشی از سستی مسئولان است برایمان پیش می‌آید، بی‌درنگ سراغ نفر مربوطه و شناسایی نوع وابستگی سیاسی‌اش می‌رویم. اگر وابستگی سیاسی طرف خوشایند ما نباشد آنقدر می نویسیم و می‌گوییم تا دل رقیب او را خنک کنیم. اگر هم بی‌کفایتی از نفری سر بزند که منش سیاسی او خوشایند ماست، آن را نادیده می‌گیریم تا مبادا آب به آسیاب رقیب بریزیم.
ذهن ما آنقدر شرطی شده است، آنقدر گرفتار این و آن است که قدرت درک مستقل پدیده‌ها را از دست داده. چنان اجازه داده‌ایم که دو چشم ما را به این سو و آن سو بدوانند که فراموش کرده‌ایم موضوعی به اسم خانه در این میان معنی خود را از دست داده است.
ما خانه‌ای به نام ایران داریم که باید حرمت آن را نگه داریم.
در روزگاری که برخی نفرات سیاسی، زیبایی و امنیت در و پنجره خانه را به خاطر نفع گروهی خود نادیده می‌گیرند، ما مخاطبان چرا به سهم خود در نگهداری خانه کوشش نمی‌کنیم؟ چرا وقت ما صرف کمک به یقه‌گیری‌های سیاسی می‌شود؟!
در کشورهای توسعه‌یافته آسیایی حداقل اصول خانه‌داری رعایت می‌شود تا آبروی اهالی خانه حفظ شود.
نمایشگاه کتاب یا هر مکان عمومی دیگر باید از حداقل امنیت و رفاه برخوردار باشد.
معلوم است که مسئولان نمایشگاه‌ساز در چک لیست خود، باران را ندیده بودند، اما آیا در چک‌لیست احتمالی‌شان مسائل دیگری چون آتش، باد، چاه و غیره دیده شده است یا باید منتظر حادثه دیگری باشیم؟!
آیا نمایشگاه‌سازها به این فکر کرده‌اند که در روزهای برگزاری نمایشگاه ممکن است فرزندان یا افراد خانواده خودشان به آنجا بروند؟ یا دایره بی‌حرمتی به خانه از در و دیوار گذشته و ممکن است افراد خانه را هم دربربگیرد؟!

انتهای پیام