به گزارش ایسنا، گوش دل وا کن و بشنو ندای مظلومیت و وا غربتای حسین و خاندانش را از کین و جهل زمانه؛ آن هنگام که از عرش و فرش بر او سلام می‌فرستند: « أَلسَّلامُ عَلی ساکِنِ کَرْبَلآءَ، أَلسَّلامُ عَلی مَنْ بَکَتْهُ مَلائِکَةُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلی مَنْ ذُرِّیَّتُهُ الاْزْکِیآءُ....سلام بر ساکنِ کربلاء، سلام بر آن‌کسی که فرشتگانِ آسمان بر او گریستند، سلام بر آن‌کسی که خاندانش پاک و مطهّرند». عاشورای حسینی با غمی جانکاه بر قلوب تمامی انسان‌های آزاده جهان تا ابد زنده و جان‌سوز است و عالم در سوگ مولای مظلوم و بی‌یاور غمگین هستند و در عزای او سیاه‌پوش.

اگر کشتند چرا خاکت نکردند!

مظلومیت شهدا آل‌محمد(ص) و یاران وفادارش چنان بود که اجساد مطهرشان پاره‌پاره و بی‌سر بر روی زمین و در معرض آفتاب و درندگان رها شد و داعیه‌داران مسلمان نما به دستور عمر بن سعد ملعون، پس از شهادت امام حسین(ع) و یاران بزرگوارش دستور داد جسدهای پلید لشکریانش را دفن کنند اما با حرکتی بی‌سابقه بدون آنکه ابدان مطهر، بی‌سر، برهنه و چاک‌چاک سیدالشهدا(ع) و یارانش بر زمین ماند و خاندانش را به اسارت بردند؛ در لهوف آمده است «امام سجاد(ع) فرمود: در مسیر حرکت به کوفه، من به آن بدن‌های دفن‌نشده نگاه می‌کردم آن‌قدر این مسئله برایم سنگین آمد که نزدیک بود جان دهم! ولی با این وجود عمه‌ام زینب(س) متوجه این موضوع شد و فرمود: ای باقیمانده جد و پدر و برادرانم چرا با جان خود چنین می‌کنی؟ گفتم: چگونه بی‌تابی نکنم درحالی‌که سرور خود و برادران و عموها و عموزادگان و کسان خود را می‌بینم بر روی زمین افتاده‌اند و به خون آغشته و عریان و بدون کفن هستند! با این وجود حضرت زینب(س) ایشان را تسلی داد».

ای اهل عالم بگریید به عزای حسین(ع)

بنی اسد نام قبیله از قبایل بزرگ و سلحشور و مشهور عرب از فرزندان اسد بن خزیمه بن مدرکه است. پس از شهادت سیدالشهدا و یاران گران‌قدرش، به نقلی در روز یازدهم و نقلی دیگر روز دوازدهم محرم سال 61 هجری قمری جماعتی از زنان بنی‌اسد که در نزدیکی کربلا منزل داشتند با شنیدن این واقعه و اینکه اجساد امام و یارانش در زیر آفتاب تابان است، سخت تحت تأثیر قرار گرفتند و خواستار دفن اجساد مطهر شهدا توسط مردان خود شدند. اما ترس ابن زیاد موجب تعلل مردان قبیله شد. زنان بنی اسد که چنین دیدند خود بیل و کلنگ برداشتند و به سمت کربلا حرکت نمودند و همین امر موجب بیدار شدن وجدان و جوشش غیرت مردان و به خود آمدنشان شد چنانچه دنبال زنان حرکت نمودند و به دفن پیکر مطهر شهدا پرداختند.

«ای قوم اسد قوم اسد حرمت این کشته بدانید... زیرا که غریب است به خاکش بسپارید»

در این هنگام امام سجاد (ع) به‌صورت ناشناس در جمع آنان حاضر و با یاری مردان بنی‌اسد بدن امام حسین(ع) را در قبر نهاده و درحالی‌که اشک بر گونه‌هایش جاری بود صورت مبارکش را بر گلوی بریده ابی‌عبدالله الحسین(ع) نهاد و فرمود: « چه مبارک است زمینی که بدن مطهر تو را در برگرفته است؛ دنیا بعد از تو تاریک است و آخرت با نور جمال تو روشن و نورانی. بعد از تو شب‌هایمان سخت و حزن‌هایمان طولانی است؛ تا آن زمان که خداوند سر منزلی را که تو مقیم آن شده‌ای برای اهل‌بیت(ع) و خاندانت اختیار کند ای زاده رسول خدا(ص) سلام و رحمت خدا و برکات او بر تو باد.» سپس قبر را پوشانید و با انگشت مبارک روی قبر امام(ع) نوشتند: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابیطالب(ع) الذی قتلوه عطشانا غریبا.. این قبر حسین (ع) فرزند علی ابن ابی طالب (ع) است که تشنه‌کام و غریب او را کشتند».

آئین کهن زنان قزوین به یاد زنان بنی اسد

این فداکاری زنان بنی اسد سبب شهرت آنان در میان شیعیان جهان شد ازاین‌رو بعد از گذشت قرن‌ها از شهادت امام حسین(ع) و یاران باوفایش، بانوان سیه‌پوش در آیین‌های مختلف به یاد اقدام با ارزش آن‌ها آئین‌هایی را بر پا می‌کنند. 

شاید بتوان به‌جرئت یکی از باشکوه‌ترین این مراسم‌ها را آئین عزاداری «زنان طایفه بنی اسد» شهر قزوین نام برد که پس از ۱۴ قرن زنان قزوینی، به دنبال تکرار حال و هوای آن روز حزن‌انگیز هستند و در روز سوم شهادت امام حسین(ع) و یارانش و سوگواری سالگرد شهادت چهارمین امام شیعیان (ع)، هم‌زمان با دوازدهم محرم الاحرام مراسمی عظیم را در این شهر برگزار می‌کنند که در فهرست آثار معنوی کشور نیز به ثبت رسیده است.  

در این مراسم که با حضور هزاران بانوی قزوینی برگزار می‌شود، زنان عزادار به یاد زنان بنی اسد به بازسازی واقعه روز دوازدهم سال ۶۱ پرداخته و درحالی‌که رخت سیاه بر تن کرده با در دست داشتن بیل و کلنگ چنین می‌نمایانند که برای دفن شهیدان کربلا می‌روند و از سوی دیگر الله‌اکبر گویان تابوت پیکرهای نمادین و بی‌سر 72 شهید کربلا را باعظمت و شکوه بسیار بر دوش کشیده و تشییع می‌کنند.

در این آیین با قدمت و ماندگار که با هدف اشاعه مظلومیت اهل‌بیت توسط زنان قزوینی برگزار می‌شود اشعار مدح و منقبت اهل‌بیت(ع) با سوز عاشورایی زمزمه شده و در مسیر حرکت کاروان افراد حاضر نداهایی چون «به کربلا آمدند، بنی‌اسد بعد سه شب به کربلا آمدند، به صد نوا آمدند»، «برای دفن شهدای کربلا آمدند، به صد نوا آمدند» و «بنی‌اسد کجایی، مگر خبر نداری، حسین (ع) کفن ندارد»، «یا حسین (ع) و یا ابوالفضل العباس (ع)» و «لبیک یا حسین و لبیک یا زینب» به گوش می‌رسد.

مراسم منحصربه‌فرد «عزاداری زنان طایفه بنی اسد» در پهنه مینودری قزوین که نوعی شبیه‌سازی از طایفه بنی اسد در صحرای کربلا است، تنها یکی از ده‌ها مراسم و آیین عزاداری در استان قزوین به شمار می‌رود که هر سال نیز بر تعداد حاضران آن افزوده می‌شود و در نزد بانوان استان جایگاه ویژه‌ای داشته و از شهرها و روستاهای اطراف نیز برای شرکت در این مراسم حاضر می‌شوند.

زنان قزوینی از مسجد علی‌اکبر (ع) حرکت کرده و با ریختن گل بر سر وبر سینه و سر زدن به یاد شهدای دشت کربلا صحنه‌هایی تکان‌دهنده در عشق به اباعبدالله الحسین(ع) و یاران باوفایش می‌آفرینند. آن‌ها در دست گرفتن بیل، کلنگ به‌صورت نمادین به سمت خیابان شهدا (سپه) و حسینیه «آقا سید جمال» حرکت می‌کنند و پس از برگزاری مراسم عزاداری برای شهدای کربلا، به سمت امامزاده حسین (ع) حرکت کرده و پس از تشییع نمادین پیکر شهدای کربلا درحالی‌که در طول مسیر نیز به سینه‌زنی و نوحه‌خوانی می‌پردازند دوباره به مسجد علی‌اکبر (ع) باز می‌گردند.

زنان پیش‌قراول مردان در عزاداری زنان طایفه بنی اسد

یکی از بانوان قزوینی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا می‌گوید: شور و حال معنوی دسته زنان قبیله بنی اسد قزوین را حدود ۵ سال پیش از مادرم شنیدم و بعد با حضور در این دسته و مشاهده سادگی و بی‌پیرایگی از یک‌سو و اشک و سوز حال مشایعت‌کنندگان و حاضران در دسته دل‌بسته‌اش شدم و ازآن‌پس، تقریباً هر سال برای بودن در جمع بانوان عزادار قزوینی، برنامه‌ریزی می‌کنم.

روشنا ادیب ادامه می‌دهد: همه حاضران با نذر و حاجتی در این دسته عزاداری قدم می‌گذارند و برخی چنان بر سینه می‌زنند و اشک می‌ریزند گویا به‌راستی در حال تشییع شهدای کربلایند.

وی تأکید می‌کند: گاه با فکر کردن به روزگاری که زنان با پیش‌دستی از مردان، با جان‌ودل برای تدفین و تشییع سیدالشهدا و یارانش پا پیش گذاشته‌اند حسی از افتخار وجودم را فرامی‌گیرد.

آری این مراسم به حدی تکان‌دهنده بود که دل هر عاشق حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را به درد می‌آورد و فضایی حزن‌انگیز ایجاد می‌کند. در حقیقت بانوان عزادار حسینی بر سر و صورت زنان و با فریادهای خود شهادت آن امام همام را به پیامبر اکرم (ص) و خاندان مطهرش تسلیت می‌گویند.

خود را مهیای قیام مهدوی کنیم

برگزاری آیین‌های مذهبی و سوگواره‌های حسینی به‌مانند مراسم «عزاداری زنان طایفه بنی اسد» نشان می‌دهد عاشورا در همه مکان‌ها و زمان‌ها زنده است و تا ظهور منتقم آل الله زنده خواهد ماند چرا که «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ اَرْضٍ کَرْبَلاء». در این میان فرقی بین زن و مرد در نشان دادن میزان عشق و خلوص خود نسبت به اهل‌بیت نیست چرا که زن‌ها نیز به‌اندازه خود در تاریخ و ثبت وقایع مهم و بی‌نظیر نقش داشته‌اند و هر کسی در حد وسع خویش گوشه‌هایی از ارادت و عشق به سیدالشهدا را  به نمایش می‌گذارد.

نام مقدّست نمک زندگی ماست... جز شور یا حسین دگر دم نمی‌دهیم

محرم چون اقیانوسی عظیم، سال در تلاطم است و درک و معرفت نسبت به آن واقعه عظیم به انحای مختلف توسط عاشقان حضرت ثارالله (ع) دیده می‌شود. ما میراث دار قیام حسینی تا قیام مهدوی هستیم و بدون شک عشق به امام حسین(ع) سالیان سال در سینه تک‌تک شیعیانش موج خواهد داشت و نسل به نسل نیز منتقل خواهد شد تا پرچم اسلام به صاحب اصلی خود، امام عصر(عج) برسد.

گزارشی از رقیه ملاحسنی خبرنگار خبرگزاری ایسنا در قزوین

انتهای پیام