به گزارش ایسنا، تبلیغ کالاهای مضر از رادیو و تلویزیون، از جمله موارد جدی برای گرفتن انگشت انتقادها به سمت رسانه ملی بوده است و چند سال قبل با تبلیغ کالاهای مضری چون کرم حلزون و چای سبز لاغری به اوج خود رسید.
در آن زمان این پرسش در ذهن رسانهها، کارشناسان سلامت و همچنین مخاطبان پررنگ شد که آیا نسبت به آنچه در رادیو و تلویزیون ایران به عنوان رسانه دولتی تبلیغ میشود، نظارتی وجود ندارد؟!
این پرسش بیپاسخ ماند تا امروز که اعلام شد با تصویب مجلس، مدیران رسانهها در صورت انتشار تبلیغات آسیبرسان به سلامت محکوم میشوند.
اما انتقاد به عملکرد تلویزیون در قبال آگهیهایی که در این سالها پخش کرده است، همواره با این توضیح مسؤولان رسانه ملی همراه بوده که چارهای جز تأمین بخشی از بودجه خود از طریق تبلیغات بازرگانی ندارند. آنها حتی از آگهیهای بازرگانی به عنوان پاشنه آشیل خود یاد کردهاند.
علی دارابی که آن زمان معاونت سیما را عهدهدار بود، توضیح داده است که «به دولت و مجلس اعلام کردیم حاضریم همهی درآمد پخش آگهی را در اختیارشان قرار دهیم به شرط آنکه آنها نیز بودجه و اعتبارات سالانه رسانه ملی را پرداخت کنند.»
با چنین رویکردی از سوی مسوولان صداوسیما و در شرایطی که این روزها تبلیغات در قالب مقولهای به نام اسپانسر به محتوای برنامهها هم نفوذ کرده است، باید دید آیا اصلاح طرح ممنوعیت تبلیغ کالاهای غیرمجاز و آسیبرسان به سلامت در رسانههای ارتباط جمعی این بار میتواند مانعی برای پخش چنین کالاهایی در صداوسیما باشد.
قانون منع تبلیغ کالاهای مضر در رسانهها اتفاق چندان جدیدی هم نیست؛ تبلیغ کالاهای مضر در رادیو و تلویزیون بر اساس مادهی ۳۷ قانون برنامهی پنجم توسعه و آییننامه تبلیغات سازمان صداوسیما، ممنوع است، اما این قانون در بسیاری از موارد نادیده گرفته شده است.
حالا با انتشار خبری مبنی بر نظارت جدیتر بر انتشار تبلیغات آسیبرسان به سلامت و محکومیت مدیران رسانهها در قبال پخش چنین برنامههایی، به نظر میرسد دیگر صداوسیما نمیتواند تأمین بودجه خود از طریق تبلیغات را بهانهای برای پخش چنین آگهیهایی بداند. این خبر در بدو امر میتواند نویدبخش تبلیغات سالم در تلویزیون باشد، اما اجرایی کردن آن پرسشی است که در آینده مشخص خواهد شد.
انتهای پیام
نظرات