به گزارش ایسنا و به نقل از انشنت اوریجینز،  این استخوان‌ها که به دوران میان‌سنگی باز می‌گردند به هفت فرد مختلف از گروه‌های سنی مختلف تعلق دارند. این استخوان‌ها برای اولین بار در دهه ۶۰ میلادی و در یک غار در نزدیکی «بریج‌واتر» کشف شدند.

 این استخوان‌ها برای مدت طولانی در دو جعبه مقوایی نگهداری می‌شدند و به نظر نمی‌رسد پیش از آن که دوباره در مرکز میراث «سامرست»‌ دوباره کشف شوند، هیچ گونه تحقیق وبررسی روی آن‌ها صورت گرفته باشد. گمان می‌رود این استخوان‌ها پیش از آن که مفقود شوند بین تعدادی از موزه‌ها جا به جا شده‌ باشند.  این استخوان ها، بنا به دلایلی همراه با دیگر آثاری که از غار کشف شدند در اسناد موزه‌ها به ثبت نرسیدند.

 محققان از روش تاریخ‌گذاری رادیوکربن برای تعیین قدمت این استخوان‌ها استفاده کردند و نتیجه تحقیقات آنها نشان داد، استخوان‌هایی که پیشتر تصور می‌شد به دوره رومی تعلق دارند در حقیقت ۹۰۰۰ سال قدمت دارند؛  این یعنی بقایای این افراد به دوران میان‌سنگی یا اواسط عصر سنگ تعلق دارد.

انسان‌های دوره میان‌سنگی،‌ ابزارهای سنگی تیز را گسترش دادند و بعدها از ابزارهایی به شکل تبر استفاده کردند. شواهد حاکی از آن است که مردمان دوره میان سنگی از برنامه مهاجرت‌های فصلی پیروری می‌کردند و در جوامع کوچک حدودا ۴۰ نفری زندگی می‌کردند.

کشف بقایای انسان‌های دوران میان سنگی اتفاق نادری محسوب می‌شود.  اهمیت این اکتشاف را  با کشف «مرد چدار»‌- قدیمی‌ترین اسکلت کامل یک انسان در بریتانیا -  می‌توان برابر دانست.

انتهای پیام