چند وقتی است که تمامی اخبار و زندگی روزمره مردم ایران و جهان تحت‌الشعاع بیماری کرونا قرار گرفته و در میان انبوه مطالب، روایت بهبود یافتن مبتلایان و تجربه آنها برای عبور از این گذرگاه سخت شنیدنی است.

 بسیاری از افرادی که ناخواسته به دام بیماری کرونا افتادند، روزها و دقایق طاقت فرسایی را پشت سر می‌گذارند؛ لحظاتی سخت و تلخ که بنا به اظهاراتشان هرگز فکر نمی‌کردند گریبان آنها را نیز بگیرد و حالا از امید به رهایی از این بیماری می‌گویند: «گاه در تاریکی، روزنه نوری هست که هم امید را زنده می‌کند و هم باعث می‌شود سیاهی به چشم بیاید. اگر نوری نباشد، تاریکی هم دیده نمی‌شود. تیرگی و روشنی همیشه وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند، گویی مسیری را پیش روی زندگی می‌گذارند.»

آنها می‌گویند: «حالا چند ماهی است که انگار تاریکی و سیاهی در زندگی‌هایمان بیشتر شده اما حتی در تاریک‌ترین نقطه هم می‌توان روزنه امید را جست.»

و من در نقطه نقطه این بیمارستان به دنبال همان روزنه‌ی نور برای عکاسی از این صحنه‌های بیم و امید هستم؛ به سان مریض بدحالی که در جستجوی پزشکی است که شاید در دستانش نوری دارد.

یزد/بیمارستان افشار/ شهریور 1400 

انتهای پیام