رابطه فلسفه و زيبايي‌شناسي پيشيني نيست و اگر باشد رمان به ايدئولوژي تبديل مي‌شود. عنايت سميعي با اعتقاد به مطلب بالا در ادامه به خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران گفت: نوشتن در همه حال عملي است متفكرانه. فكر فلسفي مثل مرگ خود به خود مي‌آيد؛ يعني آنچنان كه كسي با دخالت اراده نمي‌ميرد مگر خودكشي كند، فكر فلسفي نيز براي متفكر روي مي‌دهد يا براي او اتفاق مي‌افتد. وي با عنوان اين مطلب كه نويسند غالبا اشيا، رويدادها و اشخاص را در قالب طرح گرد مي‌آورد، در ادامه يادآور شد: انديشه فلسفي زماني اتفاق مي‌افتد كه عناصر داستان از چارچوب طرح خارج شوند و اشخاص، اشيا و رويدادها در ابعادي كه خود نويسنده نيز از چگونگي ظهورشان بي‌خبر است، يا دست كم كاملا بر همه جزئيات شكل‌گيري آنها اشراف ندارد، به منصه ظهور رسند. به اين ترتيب طرح در چارچوب معرفت‌شناسي مي‌گنجد و خودانگيختگي در عمل نوشتن هستي‌شناسانه است. سميعي ادامه داد: در طرح نويسنده به مثابه فاعل شناسا عمل مي‌كند و به حدود و صغور كار خود واقف است؛ ولي اگر عمل نوشتن از چارچوب طرح درگذرد نويسنده نيز در كنار اشخاص داستان فقط يك نقش دارد و باقي نقش‌ها فارغ از اراده او اجرا مي‌شوند. بديهي است كه فهم فلسفي به خودي خود يا نابه‌خود حادث نمي‌شود؛ مگر اينكه دست كم مقدمات آن نزد نويسنده موجود باشد؛ چنانكه كسي نمي‌ميرد؛ مگر اينكه به عارضه‌اي دچار شده باشد. وي با اشاره به مارسل پروست ادامه داد: پروست در اثر آشنايي با فلسفه زمان بريكسون رمان ”در جست‌وجوي زمان از دست رفته” را نوشت؛ پس نگارش فلسفي مستلزم در اختيار داشتن مقدمات فلسفي است؛ اما همچنان كه حيات انساني محدود به اعمال عام است كه ضمن زيستن تكوين مي‌يابد و معناي خاص به خود مي‌گيرد، مقدمات فلسفي نيز در عمل نوشتن از چارچوب خود فراتر مي‌رود و واژگان زنده را جانشين روابط و مناسبات مرده مي‌كند. در اين ميان انگيزه شناخت جهاني خارج از زبان وجود دارد كه وجود ناشناخته هستي را زباني مي‌كند. انتهاي پيام