زندگي با فلسفه همراه است و شاعر و نويسنده وقتي گوشه‌هايي از زندگي را بازتاب مي‌دهد، طبيعي است كه پشت اين بازتاب نوعي فلسفه و چرايي نهفته است. محمود معتقدي - شاعر - با بيان اين مطلب به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران، در ادامه گفت: از ديرباز كه مقوله ادبيات و داستان‌نويسي را مرور كنيم، مي‌بينيم سرممنشاء بيشتر فضاهاي علوم انساني و جاهايي كه به تفكر و انديشه اختصاص دارد، فلسفه است؛ پس فلسفه با ادبيات در دوران مختلف ارتباط نزديكي داشته است. وي يادآور شد: به طور كلي كساني كه در حوزه نوشتن هستند، چه ادبيات داستاني چه شعر يا مقوله‌هاي ديگر، به يك زمينه ذهني نيازمندند كه جهان را بشناسند. شاعر و نويسنده اگر فلسفه را به‌صورت كلاسيك خوانده باشد حتما با خيلي از تعابير فلسفه آشناست. دانستن و مرز دانستگي براي هر نويسنده و شاعر منتقدي لازم است و چه بخواهيم يا نخواهيم، بازتاب اين لزوم دانستگي را در آثار نويسندگان و شاعران مي‌بينيم. اين شاعر، فلسفه دانستن حتمي شاعر و نويسنده را منصفانه ندانست و اظهار داشت: طبيعي است هر كس كه با كار نوشتن و خواندن سروكار دارد، با چيستي‌ها و چرايي‌هاي پيرامون خود هميشه درگير است كه اين درگير بودن در حوزه نوشتن بيش از جاهاي ديگر خود را نشان مي‌دهد. وي ادامه داد: آثاري داريم كه خيلي فلسفي هستند؛ مانند آثار ژان پل سارتر كه بوي فلسفه داده و انسان در گذرگاه فلسفه مطرح مي‌شود. فيلسوفاني چون نيچه، هولديرنيگ، هايدگر يا همه اينكه در فضاي فلسفه هستند حضور و بازتاب فلسفه آن‌ها را در ادبيات مي‌كشاند يا برعكس، كساني كه در حوزه ادبيات هستند و وقتي مي‌خواهد فكر كنند و واقعيت‌هاي جاري را نشان دهند، ناگزيرند در حوزه فلسفه گام بردارند، حتا اگر فلسفه هم ندانند، خود به خود اين اتفاق در ذهن و زبان شاعر و نويسنده مي‌افتد. معتقدي با اعتقاد به اينكه انديشيدن از جنس تفكر بوده و كلماتي كه از پس انديشه درمي‌آيد يك نوع تفكر با خود دارد، در ادامه متذكر شد: براي شروع هر چيزي يك نوع انديشه و پيش‌درآمد براي تفكر لازم است؛ اما ميان احساسات در كنار عقلانيت حركت مي‌كند؛ ولي اين بدان معنا نيست كه شاعر و نويسنده در فضاي خود جهان را عقلاني ببيند؛ بلكه منظور اين است كه بيان احساسات خود را در قالب يك انديشه شعري و داستاني بيان كند. انتهاي پيام