رضا جولايي به‌جز مطالعه، تماشاي فيلم‌هاي برجسته را براي داشتن نگاهي متفاوت و امروزي‌تر كردن ساختار قصه‌ها براي داستان‌نويس ضروري مي‌داند. اين داستان‌نويس به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران، گفت: به اين طريق مي‌توان با نگاهي متفاوت، زاويه‌بندي‌هاي متفاوت، نوع روايت، نوع تعليق، گره‌افكني و درنهايت، انسجامي كه ساختار اثر را برجسته مي‌كند، آشنا شد. وي همچنين درباره تاثير سينما بر ادبيات و تكنيك‌هاي داستان‌نويسي، متذكر شد: سينما را به‌تعبيري نوعي روايت تصويري از ادبيات مي‌توان دانست. فيلمنامه‌نويسي بر همين مبنا شاخه جديدي است از ادبيات كه بار تكنيكي فراواني، يعني مفصل‌تر از ادبيات را بر دوش دارد؛ اما اينكه ادبيات ايران چقدر وامدار سينماي ايران است، تا آنجا كه مي‌دانم، هيچ. او ادامه داد: چون اعتقاد دارم سينماي ايران براي خود راه جداگانه‌اي را در پيش گرفته و درمجموع ضعيف‌تر از آن است كه بتوان اعتقاد داشت از ادبيات و بالاخص ادبيات ايران تاثير گرفته باشد، چه رسد به اينكه بر آن تاثير بگذارد. رضا جولايي يادآور شد: از استثنائات بگذريم كه مثلا مهرجويي در بعضي آثارش به ادبيات ايران توجه دارد، دوره‌اي كه با ساعدي همكاري داشته يا بعد از انقلاب مثلا در فيلم درخت گلابي و آثاري كه تحت تاثير ادبيات غرب نوشته و ساخته مثل هامون؛ اما درمجموع راه سينماي ايران متفاوت از ادبيات ايران است و به همين دليل، يعني ضعف ساختار فيلمنامه كه در جزئيات به پرداخت ضعيف روابط و شخصيت‌ها منجر مي‌شود، نمي‌تواند مدعي تاثير بر ادبيات ايران باشد. نويسنده ”باران هاي سبز” همچنين متذكر شد: سينماي تجارتي ايران به‌شدت با ادبيات جدي بيگانه است و در وضعيت بحراني فعلي سينما توجه جدي‌تر به ادبيات جدي نوعي خودكشي براي سينماي ايران است؛ سينماي ايران هم كه البته جوان است و به گيشه و فروش و آينده خود علاقه دارد؛ اما به خودكشي نه. وي در عين حال تصريح كرد: در مورد سينما و ادبيات جهان اين رابطه به صورت جدي و طبيعي وجود دارد و به قدري واضح است كه احتياجي به تفسير و توضيح ندارد و نمونه‌اش اين است كه هر سال تعداد زيادي فيلم از روي آثار مشهور معاصر يا كلاسيك ادبيات ساخته مي‌شود. انتهاي پيام