نتيجه شعر سفارشي، فقدان خلاقيت و ‌فرهيختگي شاعرانه بوده كه ناشي از شهود و جنون شاعرانه است. مصطفي‌ عليپور ـ شاعر ـ با بيان اين مطلب، در ادامه به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: در شعر سفارشي شاعر اصولا در جايگاه واسطه و دلال، نه يك فرهيخته و شعورمند قرار مي‌گيرد كه شعرش در پي مكاشفات حسي، عاطفي و وجداني سروده نشده، هرچند ممكن است كه شعرش، شعر شود؛ ولي آن شعر ارزش چنداني نخواهد داشت. وي ادامه داد: در تاريخ ادب فارسي شعرهاي سفارشي زيادي داشته‌ايم؛ مانند اشعار انوري، فرخي و خاقاني، با آنكه زيباترين شعرهاي تاريخي را سروده‌اند؛ ولي شعرشان فاقد مكاشفات وجداني و معنوي بوده و در مقايسه با اشعار سعدي، حافظ و مولانا و در معاصران، نيما و فروغ، ارزشي ندارند. چراكه شعر سفارشي كه برخاسته از شهود و مكاشفه معنوي و وجداني شاعر نباشد، ارزش ندارد. عليپور با بيان اينكه دو نوع سفارش داريم، ادامه داد: يك نوع سفارش وجود دارد كه سفارش فرد يا نهادي باشد. درواقع سفارش جامعه نباشد و نوع ديگر به تعبير ماياكوفسكي سفارش اجتماعي است كه مي‌گويد: شاعر بايد سفارش اجتماعي بگيرد. يعني در دل سفارش اجتماعي، ‌اشعار عاشقانه، عرفاني و... ظهور مي‌يابد. به عنوان مثال مولانا كشف و شهودهاي خود را در شعر آورده؛ ولي كشف‌هاي او به‌نوعي اجتماعي هم هست و روابط فردي او با معبود كه به شكل سفارش به خود بوده، قرن‌ها جهان را مورد خطاب قرار داده است. اين نوع سفارش تمام نشدني است. وي افزود: شعر كه ناشي از سفارش فردي باشد، به فرهنگ شعر لطمه‌اي اخلاقي وارد مي‌كند و رياكاري در شعر از همين جا آغاز مي‌شود. گاهي شاعر در شرايطي قرار مي‌گيرد كه براي بقاي مادي، شخصيتي و حس موجوديت خود، مجبور است شعرهايي بگويد كه ناشي از سفارش فردي است. اين آغاز رياكاري در شعر بوده كه بزرگترين لطمه است؛ گرچه اخلاق جز ماهيت شعر نيست؛ ولي جزو موجوديت و ارزش‌هاي آن محسوب مي‌شود و شعر كه منشا آسماني دارد، اولين رسالتش حفظ اخلاق است. اگر اخلاق را رعايت نمي‌كند، ضد اخلاق هم نبايد نباشد. عليپور در پايان يادآوري كرد: رياكاري از شعري سرچشمه مي‌گيرد كه بر پايه سفارش فردي باشد. انتهاي پيام