رضا كيانيان گفت: بازيگران چند نقش سينماي ايران بازيگراني هستند كه از تئاتر وارد سينما شدند و اغلب كساني كه از ابتدا كارشان را در سينما آغاز كردند، تك نقش هستند. به گزارش خبرنگار سينمايي ايسنا، اين بازيگر سينما و تئاتر كه در سومين نشست «نقش آفرينان سينماي ايران» در دانشگاه هنر، سخن مي‌گفت،ادامه داد: با پيدايش موج نو سينماي ايران فيلمها ديگر داستانهاي هميشگي سينماي فارس را تكرار نمي‌كردند، بلكه قصه‌هايي جديد داشتند كه نيازمند بازيگران جديد بود. بنابراين كارگردان‌هاي جواني مانند مهرجويي، كيميايي، فرمان آرا، تقوايي به سراغ بازيگران تئاتر همانند عزت الله انتظامي، علي نصيريان رفتند به اين ترتيب بازيگران چند نقش، از تئاتر جذب سينما شدند. كيانيان در توضيح تفاوتهاي بازيگران چند نقش و تك نقش گفت: محافظه كار بودن بخش تجاري سينما باعث مي‌شود، يك بازيگر بارها و بارها در يك نقش تكرار شود، بنابراين بازيگر در زندان توقعات تماشاگر زنداني مي‌شود، اين گونه بازيگران تك نقش هستند اما بازيگر چند نقش، در نقش‌هاي كوتاه و بلند اما متفاوت بازي مي‌كند و موفقيتش در يك نقش باعث تكرار آن نقش نمي‌شود. بازيگر فيلم «يك بوس كوچولو» يادآور شد: بعد از ورودم به سينما، كوچكي يا بزرگي نقش برايم مهم نبود، مهم تازگي آن نقش بود كه لذت و تجربه‌اي برايم به همراه داشته باشد و اين برخورد باعث مي‌شد مدتهاي مديد بيكار بمانم تا اينكه سرانجام سينماي ايران متوجه شد بازيگري به نام رضا كيانيان وجود دارد كه نقش‌هاي عجيب و غريب قبول مي‌كند كه اين نوع بازيگران را در آمريكا، دراماتيك و در فرانسه، كمدين (بازيگر) مي‌خوانند. وي درباره تفاوت بازي در سينما و تئاتر گفت: بازي، بازي است اما سينما و تئاتر، هر يك قواعد خاص خود را دارند. قواعد سينما خيلي شبيه زندگي روزمره است، اما قواعد تئاتر نشانه است. قراردادي است ميان تماشاگر و بازيگر كه فطري است. بازيگر نمايش «حرفه‌اي‌ها» با اشاره به ديگر تفاوتهاي تئاتر و سينما گفت: در تئاتر، اثر هنري بدون تماشاگر كامل نمي‌شود، زيرا تئاتر زنده است و بر تماشاگر تاثير مي‌گذارد اما در سينما چنين نيست و يك فيلم بدون تماشاگر هم يك اثر هنري كامل است. وي ادامه داد: در تئاتر، تماشاگر هم تاثيرگذار است و بازيگر باتجربه كسي است كه تماشاگر را به شوق بياورد. من نيز از آن بازيگراني هستم كه دوست دارم روي صحنه، تماشاگر را ببينم، بسنجم و با او ارتباط مستقيم برقرار كنم. البته عده‌اي معتقدند در تئاتر ديوار چهارم داريم و تماشاگر مثل كسي است كه دزدكي از سوراخ كليد، زندگي را مي‌بيند. اين سيستم بازيگر را از تماشاگر جدا مي‌كند در حاليكه از تماشاگر مي‌خواهد از بازيگر جدا نشود. كيانيان در پاسخ به پرسشي مبني بر الگوداشتن در كار بازيگري گفت: داشتن الگو براي بازيگري غلط است، بازيگر هم مانند ديگر انسانها مي‌تواند تاثير بگيرد، اما خوب نيست الگو داشته باشد. زيرا بايد مثل خودمان باشيم چرا كه هر فردي، در جهان متفاوت است و اگر كسي بتواند خود را كشف كند رنگ جديدي به جهان مي‌افزايد كه باعث شگفتي ديگران مي‌شود. به گزارش ايسنا، بازيگر فيلمهاي«فرش باد» و «خانه‌اي روي آب» درباره بازيگري تكنيكي گفت: بازيگري از جنبه‌اي، شبيه رانندگي است بعد از مدتي تمام آموخته‌ها به ناخودآگاه وارد مي‌شود و من هم در طي چندين سال آزمون و خطا تمام آموخته‌هايم را به ناخودآگاهم سپرده‌ام و زماني كه روي صحنه مي‌روم اصلا به تكنيك فكر نمي‌كنم چون درست نيست و مثل اين است كه آدم پشت سوادش حركت كند! وي درباره نقدهاي محتوايي و ساختاري در سينما گفت: سالها پيش نقدهاي سينمايي ما بيشتر مفهومي و پيامي بود و در پايان درباره مسايلي همانند بازيگري هم مطلب كوتاهي عنوان مي‌شد. درصورتي كه مديوم سينما با سخنراني متفاوت است و ساختار خاص خود را دارد و نقد ساختاري كه شامل بازيگري هم مي‌شود به ما كمك مي‌كند كه رشد كنيم. به گزارش ايسنا، رامتين شهبازي به عنوان منتقد ميهمان حاضر در جلسه نيز گفت: كساني كه تيپ بازي مي‌كنند، عادتي را براي تماشاگر تكرار مي‌كنند و به نوعي به تماشاگر كلك مي‌زنند اما بازيگراني كه تفاوتهايي در نقش آفريني خود دارند، اين ريسك را مي‌پذيرند كه شايد مورد پسند تماشاگر قرار نگيرند و رضا كيانيان نيز جز بازيگران گروه دوم است. شهبازي ادامه داد: سينماي ما به سمتي مي‌رود كه ديگر نه خيلي كليشه‌اي است و نه جشنواره‌اي بلكه راه ميانه‌اي را در پيش دارد كه نيازمند بازيگران چند نقش است و ما به بازيگراني نياز داريم كه به جزييات توجه مي‌كنند چرا كه بازيگران تك نقشي، بعد از مدتي به فراموشي سپرده مي‌شوند. انتهاي پيام