علی فریدونی ـ عکاس خبری ـ در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: ۱۲ خرداد ۶۸ اطلاع پیدا کردیم امام(ره) به بیمارستان منتقل شده‌اند و حال ایشام وخیم است. من در آن دوران عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی بودم، ما عکاسان بلاتکلیف مانده بودیم چه اتفاقی خواهد افتاد.

او با بیان اینکه ارادت خاصی به امام خمینی (ره) داشته و دارد، گفت: من از سال ۵۵ که با ایدئولوژی ایشان آشنا شدم، شیفته امام(ره) شدم و تا ۱۲ بهمن ۵۷ که ایشان وارد ایران شدند، سیاست‌ها و برنامه‌هایشان را دنبال می‌کردم. امام(ره) در زندگی من تاثیر مثبتی گذاشتند، هر لحظه که وارد جماران می‌شدم و امام(ره) وارد می‌شدند، انگار روح و جسم من را حبس می‌کردند و کار اصلی خود (عکاسی) را فراموش می‌کردم و در بحر فرمایشاتشان فرو می‌رفتم.

این عکاس ادامه داد: در زمان جنگ تحمیلی نیز بنا بر فرمایش امام خمینی(ره) که فرمودند جنگ را اولویت اول زندگی خود انتخاب کنید، از سردبیر خبرگزاری خواهش کردم به جبهه بروم. جبهه برای من یک دانشگاه بود و در هر عملیات انگار واحد دانشگاهی پاس می‌کردم. چندین باز نیز مجروح شدم.

فریدونی اظهار کرد: سال ۶۸ که امام (ره) به بیمارستان منتقل شدند، من خبر را که شنیدم احساس عاشقی را داشتم که معشوق خود را خدای ناکرده از دست بدهد. ستاد خبری تشکیل دادند و شروع کردیم به پوشش خبری. چند بار اعزام شدم به بیمارستان اما اجازه ورود ندادند؛ با دل شکسته به جلوی بیمارستان رفتیم و گریه کردیم و به مردم پیوستیم، فضا مانند روز عاشورا بود.

او با اشاره به رحلت امام خمینی(ره) و انتقال پیکر ایشان به مصلی، اضافه کرد: مردم به مصلی که در آن زمان تپه و کوه بود، هدایت شدند. ما که پیاده حرکت کرده بودیم، دیدیم گروه‌های مختلف از شهرستان‌ها و روستاها به آنجا سرازیر شدند. ما عکاسی می‌کردیم. تا خود صبح مردم عزاداری می‌کردند و ضجه می‌زدند انگار پدر واقعی خود را از دست داده باشند. چیزی که برای من جالب بود معلولان زیادی بودند که با صندلی چرخدار به این مراسم آمده بودند. مردم در این مراسم آنقدر عزاداری می‌کردند که از حال می‌رفتند یا می‌خوابیدند، من همه این مراحل را عکاسی کردم.

این عکاس در پاسخ به اینکه چگونه عکس‌های مراسم تشییع امام خمینی(ره) را به خبرگزاری می‌فرستاده است، بیان کرد: پیک می‌آمد و نگاتیوها را به خبرگزاری می‌برد. ما با بی‌سیم با هم در ارتباط بودیم و گاهی خودمان به خبرگزاری می‌رفتیم. این عکس‌ها چاپ می‌شد و از آنجا که ما روزنامه‌ها را هم تغذیه می‌کردیم این عکس‌ها به تعداد زیاد چاپ می‌کردند و به روزنامه‌ها می‌فرستادند.

فریدونی در ادامه با اشاره به مراسم روز تشییع، گفت: صبح شد و مصلی مملو از جمعیت؛ جایگاهی را در ارتفاع برای ما درست کرده بودند که از آن فضا استفاده می‌کردیم تا کادرهای خوبی را ثبت کنیم. پیکر امام(ره) را در اتاقکی شیشه‌ای قرار داده بودند، من عکسی را ثبت کردم که خانواده ایشان نزدیک به آن جایگاه (پشت به دوربین من) ایستاده‌اند و نگاهشان به جایگاه امام(ره) است. این عکس جزو عکس‌های ماندگار شد.

این عکاس اظهار کرد: یک عکس استثنائی از این مراسم ثبت کردم، البته این عکس را بعدها در میان نگاتیوهایم دیدم. این تصویر چند خانم را نشان می‌دهد که بالای تانکر آب ایستاده‌اند و لحظه‌ای که پیکر امام(ره) را می‌آورند یکی از آن‌ها بدون اراده خودش را به سمت پیکر ایشان متمایل می‌کند و در حال افتادن است، خانمی دیگر مچ پای او را گرفته و بالا می‌کشد. آن حادثه آنقدر برای من سخت بود که برخی فریم‌ها را اصلا نمی‌دیدم.

او توضیح داد: پس از تمام شدن نماز و قرار دادن پیکر امام(ره) در تابوت، ایشان را بلند کردند و الله اکبر و یا حسین سر دادند، جماعت با صدای بلندگوها همه بدون اراده از ارتفاع سرازیر شدند. حال و هوا و غبار خاصی ایجاد شده بود. همه قشر آدمی در این مراسم حضور داشت.

این عکاس بیان کرد: عکس دیگری از این مراسم ثبت کردم که نام آن را گذاشتیم «عاشقان رهبر فقید» و آن را برای یونسکو فرستادیم و میان ۱۲هزار فریم جزو منتخبان یونسکو شده و دیپلم افتخار گرفت و در فیلم مستند «یک عکس و یک خاطره» درباره آن صحبت شد. این عکس جماعتی را نشان می‌دهد که از تپه‌ها سرازیر شدند و غبار حالتی معنوی به این عکس داده است.

فریدونی در پایان گفت: ما از مصلی تا بهشت زهرا(س) با مردم پیاده رفتیم و همراه با عزاداری، عکاسی کردیم. در بهشت زهرا(س) نیز از موج مردم که حرکت می‌کردند عکس‌های خاصی را توانستم ثب کنم. ما تا چلهم امام خمینی(ره) عکاسی می‌کردیم.

در این بخش می‌توانید ویدئوی صحبت‌های چهار عکاس پیشکسوت که با حضور در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) روایت‌های خود از مراسم تشییع پیکر امام (ره) در ۱۴ خرداد ۱۳۶۸ را بیان کردند و عکس‌های کمتردیده‌شده‌ای از آن روزها را به نمایش گذاشتند، مشاهده کنید.

انتهای پیام