این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت نشست‌های انجمن‌های ادبی اظهار کرد: انجمن‌های ادبی فی‌نفسه خوب هستند و تشکیل آن‌ها خصوصا در شهرستان‌ها کار خوبی‌ است و می‌تواند حداقل به شاعران جوان کمک کند؛ اما از منظر آسیب‌شناسی، مسئله تعدد آن‌هاست.

او با تاکید بر لزوم کار بر روی تمرکز انجمن‌های ادبی به جای تعدد آن‌ها گفت: بهتر است به جای انجمن‌های ادبی بی‌شمار، چه در تهران و چه در شهرستان، چند انجمن ادبی خوب داشته باشیم که بتوانند کار ریشه‌ای و اساسی انجام دهند. نشست‌های انجمن‌های ادبی نسبت به گذشته مسلما پیشرفت داشته‌، چه از نظر کمی که تعدادشان افزایش یافته‌ و چه از نظر کیفی که با وجود رسانه‌ها بسیاری از اطلاعات، شعرها و دانش‌ها به راحتی در دسترس قرار گرفته‌ است و انجمن‌های ادبی هم توانسته‌اند خودشان را به‌روز کنند. اما اگر کیفیت و کمیت نشست‌های انجمن‌های ادبی با هم تناسب داشته باشد، بهتر خواهد شد.

مهدی‌زاده همچنین در پاسخ به پرسش مطرح‌شده درباره برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در کافه‌ها بیان کرد: برگزاری این نشست‌های شاعرانه در کافه‌ها چیز بدی نیست، چون کافه‌ها جوان‌پسندند و این می‌تواند خوب باشد. اما به نظر من مخاطبانی که به این نشست‌های ادبی در کافه‌ها می‌آیند تا شعر گوش کنند، تعدادشان خیلی کم است؛ یعنی وقتی نشست ادبی‌ای در یک کافه‌ برگزار می‌شود، از میان ۳۰ شاعر شاید فقط دو نفر مخاطب باشند؛ در واقع همه شعرخوانند و این عیب بزرگی‌ است. 

این شاعر ادامه داد: حتی من یادم هست در سال‌های جنگ وقتی در مسجد شب شعر اجرا می‌کردیم هم مخاطبان خاص خودش را داشت. باید فراخوانی برای حضور مخاطبان در نشست‌های ادبی منتشر شود تا کسانی که به شعر علاقه‌مندند حضور پیدا کنند.

او درحالی که معتقد است نشست‌های انجمن‌های ادبی‌ای که در فرهنگسراها یا سایر موسسات هنری برگزار می‌شوند از نظر مکانی شأن بیشتری دارند، اظهار کرد: ضعف و قوت انجمن‌های ادبی را باید از دیدگاهی غیر از مکان برگزاری بررسی کرد، اما نشست‌های ادبی بهتر است که در سالن یک فرهنگسرا برگزار شود تا کافه. ولی به‌طور کلی مسئله انجمن‌های ادبی اکنون این است که شعر روزگار ما در جذب مخاطب چندان موفق نیست و به همین خاطر هم تیراژ کتاب‌های شعر پایین است و این خیلی فاجعه است. 

محمدرضا مهدی‌زاده همچنین درباره حمایت‌ سازمان‌های مرتبط از برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی گفت: تا آن‌جا که من اطلاع دارم سازمان فرهنگی هنری شهرداری از یک سال پیش شاید هم بیشتر هیچ امکاناتی در اختیار انجمن‌ها قرار نمی‌دهد، شاید در نهایت فقط مکان برگزاری را در اختیار قرار دهند. اما هیچ تامین بودجه‌ای نمی‌کنند. به فرض اگر شاعری در جایی دعوت می‌شود که پیشکسوت است و  رتبه استادی در شعر دارد، هیچ هدیه‌ای به او داده نمی‌شود، حتی ماشین هم دنبالش فرستاده نمی‌شود و اگر این کارها انجام شود، خودجوش از سوی مسئول انجمن است.

او با بیان این‌که نمی‌پسندد نهادهایی بیایند و انجمن‌های ادبی را پشتیبانی کنند، اظهار کرد: چه حوزه هنری، چه سازمان فرهنگی هنری شهرداری و... همه صبغه حکومتی و دولتی دارند. به نظر من هنرمند باید رها باشد و زیر بار چیزی نرود. وقتی یک نهاد انجمن ادبی را تامین و پشتیبانی می‌کند، آن‌ها چه در چاپ کتاب، چه در آوردن مهمان و غیره مجبور هستند عقیده این سازمان‌ها را بپذیرند، چون در غیر این صورت آن حمایت را از آن‌ها می‌گیرند؛ در حالی که باید در اصل هنر رهایی و آزادگی باشد. انجمن‌های ادبی باید آزاد باشند نه این‌که به‌خاطر پول قند، چای و مکان زیربار خیلی از دستورات نهادها بروند. اما مشکلاتی هست که منجر می‌شود امکاناتی نداشته باشند و در نهایت به کافه‌ها روی بیاورند. 

انتهای پیام