دکتر «یونس احمدی» در گفت و گو با ایسنا، اظهار کرد: هر ساختار سیاسی ، اجتماعی و  حاکمیتی در جهان مانند یک واقعیت یا fact در مسئله پردازی های خود با نقاط قوت و ضعف روبروست و  کشورما هم از این قاعده مستثنی نیست.

وی با تاکید بر اینکه ، اکنون مسئله اصلی و فرعی در کشور چیست تفاوت دیدگاه وجود دارد، تصریح کرد: مسئله‌مندی در هر ساختاری، نظامهایِ حرکتی و اولویت ها را مشخص می کند. به عنوان مثال برای کسی که از دردِ دندان رنج می برد و البته فکر هم می‌کند نیاز به جراحی زیبائی هم دارد، ضرورتاً موضوعِ دندان مسئله اول است. چون شاید دندان یک بحث ساختاری است و اما زیبائی حداقل در این بحث آرمانی محسوب می‌شود و همیشه ساخت و آبادانی داخلی نسبت به ساخت و پیگیری آرمانی دارای اولویت است.

این مدرس دانشگاه ادامه داد: مسئله‌مندی همواره به این سادگی نیست، وگاهی بسیار پیچیده تر می شود. مسئله‌مندی بخصوص در بخش های اجتماعی و ساختاری، یک حوزه مفصلِ اندیشه ورزی در حد شکل گیری پارادایم ایجاد می کند و  مسأله مندی‌های مهم درجوامع، بیشتر زمانی ایجاد و روی آن حساسیت وجود دارد که جامعه ای به سر دوراهی برسد ، آنهم دوراهی های بزرگ. دوراهی های بزرگی همواره بر سر راه ملت های ریشه دار قرار گرفته اند و به هیچ ساختاری اجازه نمی دهند بدون حل کردن آنها کسی روی آرامش را ببیند. یکی ار مهمترین این دوراهی ها زمانی است که یک ملت باید بین فرهنگ و سنت و نظامهای جدید و مدرن نگرش به دنیا و هستی یک راه یا راه سومی را انتخاب کند.

احمدی با تاکید بر اینکه اندیشمندان جوامع باید حتماً این مسائل را ببینند و سپس برای حل کردن آن به توافق جمعی برسند، تصریح کرد: تجربه نشان داده است، تشخیص و تمییز و اعتراف به مسئله و اقدام برای حل کردن یک چیز است و توافق ملی، جمعیتی و ساختاری روی آن یک مسئله دیگر. شما فرض کنید از یک مبدأ خارج می شوید و قصد مقصد جدید دارید. به اولین دوراهی که رسیدید، لااقل دوگروه می شوید که هرگروه یک مسیر را انتخابِ درست می داند. این در حالی است که در ظاهر این دو راه فاصله و زاویه بسیاری هم با هم دارند و بیشتر دو راه متضاد به نظر می رسند. در این میان یا باید گروهها سر انتخاب راه به گفتگو تن دهند یا آنکه به تشخیص و اصرارِ یک گروه "به هر دلیل ترجیحی" دیگران به دنبال آنها راه بیفتند و یا آنکه اتفاق دیگری شکل بگیرد. اینجا گفته می شود جامعه قطبی شده و چند سر دارد  و بی تردید چند هوا در سر.

وی گفت: واقعیت این است که اگر بخواهیم روی ریل بزرگان علمی کشور بخصوص در حوزه علوم انسانی حرکت کنیم و در یک پازل مشخص صحبت کنیم، این بزرگان معتقدند که ایران پنج قرن است در سراشیبی است. البته ظاهراً این  سراشیبی انحطاط نیست بلکه یک روند است. و همین اعتقاد وجود دارد که ایران دو قرن است به طور جدی مسئله مند شده است. این مسئله مندی مربوط به مواجهه ایرانی با دنیای مدرن است، بعد از آنکه در جنگ با روسها زمینگیر شدیم و این سؤال برای ما پیش آمد که چرا چنین شد.

احمدی ادامه داد:ایرانی ها ظاهراً دوقرن است که دارای مسئله هستند و به سر دو راهی رسیده اند و متأسفانه نتوانسته اند راه مشترک خود را انتخاب کنند. برای همین دو قرنِ ناآرام را پشت سر گذاشته اند. دو قرن که در آن، هر روز، آدم ها در فرهنگ های قطبی متولد شده اند و این امر در ظاهر رفتار ما در هرجا که هستیم مشخص است .

وی ادامه داد: دوگانه سنتی و دینی یک طرف و نگاه مدرن یا شبه مدرن به مسائل داشتن در سوی دیگر،  در رفتارمان دیده می شود. برخی در یک سمت این دوگانه و برخی در سوی دیگر آن هستیم. این تولدیافتگیِ قطبی را نه تنها در میان استراتژیست ها و نخبگان بلکه در کوچه و بازار و میان مردم یک شهر قابل مشاهده است. به این ترتیب ما لااقل دو دنیای بی ارتباط و بی گفت وگو در این سرزمین فراهم کرده ایم.

این دین پژوه گفت: در جریان‌شناسی مناسبات علمی و تحرکات دانشگاهی بخصوص در حوزه علوم انسانی، به نظر می رسد دانشگاه در این خصوص آستین را بالازده باشد و به این موضوع پرداخته است. اساتید بزرگ دانشگاهی در این زمینه در حال نظریه پردازی هستند، والبته این خیزش بیشتر از آنکه از متنِ نهادیِ دانشگاه برخاسته باشد از جانب متن وجودی و اگزیستنس دانشگاه است، به همین دلیل هم ماندگاری بیشتری خواهد داشت.

احمدی تاکید کرد: این جریان دانشگاهی در حال متقاعد کردن سیاست به این است که ایران یک سرزمین مسئله مند است. دانشگاه در حال نشان دادن علائم این مسئله مندی است. از خصوصیات این جریان دانشگاهی خلق و خوی پوزیسیونی، ساختارگرایانه و اصلاحی آن است. دانشگاه معتقد است از متن جریان موجود اجتماعی و حاکمیتی باید این مسئله مندی ها پیگیری شود. صلاح و اصلاح جامعه ایرانی در همین است.

  این مدرس دانشگاه تاکید کرد: هدف نهائی این جریان دانشگاهی گفت و گو محور تأثیرگذاری بر جریان‌های کلان سیاستگذاری به منظور  افزایش مشارکتِ اثرگذار و واقعی آحاد افراد جامعه در تصمصم گیری‌ها و کاهش هزینه و بهره وری در جامعه به منظور افزایش رفاه و بهبودهای اقتصادی است. بسیاری از مسیر های طی شده به قدری برای جامعه گران تمام می شود که صحت طی کردن آنها در هاله ای از ابهام است.

انتهای پیام