او در توضیح این مطلب نوشته است: زنده یاد دکتر ذبیح الله صفا، یک زمان نویسنده برنامه های ادبی رادیو بود و در برنامه هایی، سخنرانی هم می کرد.
استاد در اواخر عمرش در یکی از برنامه های رادیویی، سخنانی گفت که باید برای همیشه در تاریخ ایران ثبت شود.

متن سخنان او (به نقل از مجله آدینه، دی ماه ۱۳۷۷ ) به شرح زیر است:

«...و حرف آخر این که حال من بد است. حال من خیلی بد است.
خیلی خوب، دیگر تحمل می کنم.
بنده با کمال خضوع و فروتنی نسبت به تمام هموطنان اظهار ارادت می کنم و متاسفم که اظهار ارادت من، دیر انجام شده است.
ولی همیشه یاد وطن و یاد مملکت و یاد سرزمین، در ذهن من هست و خواهد بود تا آن روزی که خداوند مقدر فرموده است.
و البته در این مدت، بنده، تنها اکتفا نکردم به این که به یاد ملت و مملکت باشم، بلکه برای مملکت کار کردم بدون این که از کسی چیزی بخواهم یا به کسی منتی بگذارم و حالا هم سرگرم کار هستم.

بنده تقریبا الان سه ماه است که خانه نشین شده ام و نمیتوانم بیرون بروم. در خانه هم نمیتوانم بدون وسیله نگاهدارنده حرکت بکنم.
علت همه این گرفتاری ها از یک خونریزی داخلی شروع شده و همینطور ادامه دارد و در حقیقت باید گفت که خداوند خواسته است که با این زجری که به من داده می شود، به بشر حالی کند که اگر اتفاقا دو تا کلمه چیزی نوشت، یا اگر شندرغاز سلامی کردند و یا ادای احترامی کردند، به خود نگیرد، خیال نکند که در دنیا تحفه ای است.

بنده البته یک حالت تواضعی داشتم از کودکی، از روزگاران کودکی به من یاد دادند، و این ماند برای من، و من علاوه بر اینها نسبت به سرزمین خودم اگر تواضعی نداشته باشم اصلا به تلخی نمی ارزد.
مملکت من شایسته احترام است و من این احترام را همیشه نگه داشته ام.
مملکت من سرزمینی است که نزدیک به چهار هزار سال پیشرو ممالک متمدن دنیا بوده است.
من این حرف را از روی خودپرستی نمی زنم، بلکه این حقیقت است.
چنین مملکتی را باید دوست داشت، باید نسبت به او متواضع بود، باید او را عزیز داشت و من میدارم. همین حالت در من هست.

به گفته آن شاعر عرب: " من او را در روزگار سخت و در روزگار خوش، در هر دو، دوست داشته و در هر دو، به یادش بودم و در هر دو، او را محترم داشتم و دارم..."
مملکت ما هم مملکتی است که با فرهنگ عمیقش شایستگی این را دارد که هیچگاه، به هیچ وجه، به هیچ طریق، از یاد ساکنان خودش و از یاد فرزندان خودش غافل نماند.
فرزندان آن هم موظفند که چنین مادری را بپرستند، چنین مادری را احترام کنند و چنین مادری را در حقیقت بر روی چشم بگذارند...»

ذبیح‌الله صفا شهمیرزادی شناخته‌شده با نام ذبیح‌الله صفا (۱۲۹۰ – ۱۳۷۸) پژوهشگر، مترجم، مصحّح متون، استاد ممتاز دانشگاه تهران، حماسه پژوه و شخصیت برجستهٔ ادبی در ایران معاصر بود.

از تألیفات مشهور او کتاب‌های تاریخ ادبیات در ایران و حماسه‌سرائی در ایران است.

انتهای پیام