به گزارش کنورسیشن، برخی مدارس علاوه بر ماسک، اقداماتی مضاعف برای به حداقل رساندن احتمال ابتلاء دانش آموزان به کووید- ۱۹ انجام داده‌اند. در بزرگترین مدارس کشور کانادا در منطقه تورنتو، سیستم چرخشی برای دانش آموزان دبیرستان در حال اجرا است. آنان روز در میان به مدرسه می‌روند؛ نیمی از کلاس در یک روز و نیمی دیگر در روز دیگر در کلاس شرکت می‌کنند. هدف این است که هر گروه ۱۵ دانش‌آموز در هر کلاس داشته باشد. معلمان یکسان خواهند بود و دروس را برای هر گروه تکرار می‌کنند.
ازآنجاکه تجربه چندانی در استفاده از این اقدامات برای کووید- ۱۹ وجود ندارد، پیش‌بینی اتفاقات آینده نیاز به علم ریاضیات دارد. تحقیق جدیدی توسط چند اقتصاددان انجام‌شده است که از نتایج آن می‌توان به‌عنوان راهنما در استفاده از طرح چرخشی به‌عنوان ابزاری برای کاهش سرایت استفاده کرد.
طرح چرخشی
این تحقیق نشان داد که داشتن دو گروه جداگانه از افراد که به‌طور منظم با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و با هیچ‌کس خارج از گروه خود تماس نمی‌گیرند، مزایای بالقوه‌ای دارد. اگر یک نفر آلوده شود و ویروس گسترش یابد، آلودگی به یک گروه خاص منتقل خواهد شد نه گروه‌های دیگر.
این تحقیق بیانگر این است که تاثیر راهبردهای مختلف چرخش، به میزان و سرعت برخورد مسئولان مدرسه با عفونت‌های احتمالی بستگی دارد. اگر عکس‌العمل مسئولین مدرسه همراه با تاخیر باشد، احتمالا همه گروه‌ها آلوده می‌شوند. در این صورت، چرخش ازنظر کاهش مقیاس عفونت موثر نیست. اما اگر مدارس به‌سرعت عکس‌العمل نشان دهند، می‌توان یک گروه را خارج و قرنطینه کنند درحالی‌که گروه دیگر می‌تواند به کار خود ادامه دهد.
البته در مورد چرخش گزینه‌های دیگری نیز وجود دارد. مثلا آیا بهتر است گروه‌های مختلف در روزهای متناوب به‌صورت روز در میان به مدرسه بروند یا یک دوره طولانی‌تر مانند هفته‌های متناوب در کلاس حضور یابند؟ معلمان و کارمندانی که با هر دو گروه تماس دارند چطور؟ آیا این موضوع می‌تواند مانعی برای از بین بردن کامل مزایای جدایی گروه‌ها و چرخشی بودن باشد؟
نحوه اجرای طرح چرخشی
می‌دانیم که بسیاری از افراد، به‌ویژه جوان‌ترها بدون علامت هستند. این بدان معناست که ممکن است هفته‌ها طول بکشد تا مسئولان شیوع آلودگی را کشف کنند. اگر زمان لازم برای آزمایش دانش آموزان ازنظر ویروس را اضافه کنیم، ممکن است ۳۰ روز طول بکشد تا مدرسه متوجه شیوع احتمالی ویروس در یک گروه شود و نسبت به آن واکنش نشان دهد.
حالا بیایید یک مدرسه با ۵۰۰ دانش‌آموز را در نظر بگیریم. حتی با چرخش کلاس، دانش آموزان سرویس بهداشتی و راهروهای مشترک دارند. بدون اقداماتی مانند فاصله اجتماعی، میزان سرایت ویروس حدود ۲.۲ تا ۲.۵ است، یعنی هر فرد آلوده احتمالا دو مورد را در صورت عدم‌مداخله آلوده می‌کند.
این بدان معناست که هرگاه یک نفر آلوده شود، تعداد افراد آلوده هر پنج روز چیزی حدود دو برابر خواهد شد. زیرا مدت‌زمانی طول می‌کشد تا فرد آلوده دیگران را آلوده کند. مثلا در مدت‌زمان ۳۰ روز که صرف انجام آزمایش یا قرنطینه می‌شود، ۱۶ نفر مبتلا می‌شوند، یعنی دو به توان چهار، چهار تعداد تناوب‌های دو برابر شدن است، این در حالی است که هشت روز را به‌عنوان تعطیلات آخر هفته از ۳۰ روز کم کنیم.
مقایسه دو گزینه
گزینه اول: نیمی از دانش‌آموزان در مدرسه و نیمی در خانه باشند
فرض کنید نیمی از دانش آموزان به‌صورت مجازی و از راه دور آموزش ببینند و نیمی دیگر به‌صورت حضوری در کلاس شرکت کنند. دانش‌آموزانی که غیرحضوری هستند در امان خواهند بود، اما دانش آموزان دیگر احتمالا در برخی موارد آلوده می‌شوند. در این حالت، به‌طور بالقوه عفونت کمتری خواهیم داشت، مخصوصا اگر شیوع در جمعیت عمومی کم باشد، احتمال اینکه دانش‌آموز مبتلا یا به‌اصطلاح "دانش‌آموز صفر" در گروه حاضر در مدرسه باشد نیمی بیشتر از این است که اگر هر دو گروه به‌طور حضوری در کلاس شرکت کنند.
گزینه دوم: دانش آموزان به‌صورت یک روز در میان در مدارس حضور داشته باشند
فرض کنید دانش آموزان را در دو گروه در روزهای زوج و فرد قرار دهیم، در این صورت، شانس تعیین خواهد کرد که چه اتفاقی می‌افتد و این به نفع ماست. ۱۱ روز از یک ماه مدت‌زمانی است که گروهی با دانش‌آموز آلوده، دیگران را در معرض سرایت قرار دهد، بنابراین تعداد کل عفونت‌ها طی این دو دوره حداکثر دو برابر شدن چهار (یا دو برابر دو) است.
بنابراین گزینه دوم به‌وضوح بهتر است. در طول یک ماه، با دو گروه جداگانه، دانش آموزان یک گروه آلوده نیمی از زمان (یا ۱۱ روز مدرسه در یک ماه) را در معرض دیگران قرار می‌گیرند. در مورد هفته در میان نیز نتیجه مشابهی خواهیم داشت.
معلمان
در هر طرح چرخشی، دانش آموزان زمانی را در مدرسه و زمانی را در خانه می‌گذرانند، اما معلمان تمام‌وقت حضور دارند. با توجه به اینکه معلمان با هر دو گروه تماس دارند، محاسبات چگونه می‌شود؟
چنین تماسی مزایای بالقوه چرخش را تضعیف می‌کند، اما نه زیاد. اگر بیماری در یک گروه ۲۵۰ نفره شیوع پیدا کند، در این صورت احتمال آلوده شدن یک معلم زیاد نیست و این بدان معنی است که احتمال شیوع بین گروه‌ها نیز کم است. این مسأله مخصوصا اگر فرکانس چرخش زیاد باشد درست است.
مزایای طرح چرخشی
چرخش باعث ایجاد وقفه‌های منظم در معرض قرار گرفتن می‌شود و زمانی ارزش دارد که روش‌های دیگری برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آلودگی وجود نداشته باشد. چرخش همچنین باعث کاهش انتشار ویروس (یعنی تعداد تولیدمثل) می‌شود زیرا با کاهش تراکم جمعیت در یک مکان همراه است. بازهم، دقیقا به این دلیل که مداخلات دیگری نیز می‌توانند گسترش ویروسی را کاهش دهند، گزینه‌های جایگزین چرخش وجود دارند.
بنابراین، اگرچه استفاده از تمامی روش‌ها و تمام مداخلات ممکن وسوسه‌انگیز است، اما این مداخلات هزینه‌های زیادی را به همراه دارد. تهیه ماسک و پوشیدن آن مستلزم هزینه و شرایط استفاده است و آزمایش‌های کووید- ۱۹ به زیرساخت نیاز دارند. چرخش به معنای این است که بچه‌ها زمان بیشتری را در خانه می‌گذرانند، که این موضوع هزینه‌های خاص خود را بیش از هزینه‌های بالقوه آموزش دارد.
مطلوب است که برای کاهش خطر سرایت باید یا به چرخشی کردن تکیه کرد یا در مداخلات دیگری مانند استفاده از ماسک و آزمایش سرمایه‌گذاری کرد و توجه داشت که انجام همه آن‌ها ممکن است به‌اندازه هزینه‌ای که صرف می‌شود بازدهی نداشته باشد.
انتهای پیام
نظرات