«حسین مسرت» در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا از جمله چهره‌های نام‌آور استان یزد را «عبدالحسین آیتی» از مورّخان، روزنامه‌نگاران، شعرای معروف شهر تفت نام برد و گفت: آیتی در سال ۱۲۸۷ هجری قمری در تفت به دنیا آمد، پدرش محمّد از نوادگان آیت‌الله «حاج مولا محمّد بزرگ» از علمای نامی عصر فتحعلی‌شاه بود و از طرف مادر هم نسبش به «ابراهیم ادهم» منتهی می‌شود.

وی ادامه داد: او پس از فراگرفتن مقدّمات عربی در تفت، در سال ۱۳۳۰ هجری قمری برای تکمیل تحصیلات به یزد آمد و بعد از آن در سال ۱۳۲۰ هجری شمسی به تهران سفر کرد.

به گفته این پژوهشگر یزدی، آیتی به بسیاری از کشورهای جهان از جمله مصر و کشورهای عربی سفر کرد و حاصل این سفرها دگرگونی‌هایی بود که در افکار و زندگی‌اش روی داد و حتی تخلص خود را به «آواره» تغییر داد و پس از سال‌ها با نگارش کتاب «کشف الحیل» از عقاید پیشین خود برگشت و راهی یزد شد.

مسرت اظهار کرد: آنچه که باعث ناموری آیتی شد، گردآوری و نگارش کتاب «آتشکدۀ یزدان یا تاریخ یزد» در سال ۱۳۱۷ هجری شمسی است که هم گویای تاریخ یزد است و هم تذکره‌ای از شاعران یزد را دارد و آخرین کتاب نگاشته شده با نام «تاریخ یزد» است.

وی خاطرنشان کرد: خوشبختانه از وی کتاب‌های بسیاری برجای مانده که به نام چند عنوان از آنها می‌توان به «سیاحت‌نامه‌ی دکتر ژاک»(در سه جلد)»، «انشاء، روش نگارش فارسی»، «فرهنگ آیتی» (از فارسی به عربی)، «تاریخ مختصر فلسفه»، «تفسیر نُبی»(قرآن در سه جلد)، «منظومه‌ی خردنامه» و همچنین «اشعه‌ی حیات و دیوان» که شوربختانه هنوز چاپ نشده است، اشاره کرد.

مسرت در پایان در مورد فعالیت آیتی در حوزه روزنامه‌نگاری نیز خاطرنشان کرد: مرحوم آیتی در فاصله‌ی سال‌هایی که در تهران بود و بعد هم به یزد آمد، مجلّه‌ای ادبی، فرهنگی و با سبک بسیار خوبی به نام «نمکدان» چاپ می‌کرد که تا شش سال این نشریه چاپ می‌شد.

به گفته وی، آیتی در مهر ۱۳۳۲ هجری شمسی در شهر یزد دیده از دنیا بربست.

انتهای پیام