«اعظم کاظمی» درباره برنامه «خش خورانه» که توسط سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری یزد با حضور زوج های یزدی به صورت مجازی از شبکه استانی در حال پخش است، گفت:  اصلی ترین دستاورد برگزاری جشنواره‌های مختلف از سوی سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی از جمله برنامه «خش خورانه»، جلب مشارکت مردم و تحکیم روابط به ویژه در شرایطی که زوج ها با همکاری یکدیگر در این برنامه شرکت میکنند، است.

وی گفت: محال است حرف از آشپزی به میان بیاید و حرفی از کدبانوهای یزدی نشود؛ بانوانی که در مطبخ یا به اصطلاح یزدی‌ها «مدبخ‌»های تاریک، با  دیوارهای سیاه ناشی از سوختن هیزم برای پختن غذا و نان، مزه‌های دلنشینی خلق می‌کردند.

وی با بیان این که آشپزی در حالی که یک هنر محسوب می‌شود، شور و نشاط خاصی با خود به همراه دارد، اظهار کرد: زنان خانه با ایستادن پای اجاق گاز و ترکیب انواع مواد غذایی، چاشنی عشق را به غذا اضافه کرده و بنیان خانواده را با نشستن سر سفره های گلدار با بشقاب های سفالی فیروزه ای گرم تر می‌کنند.

وی ادامه داد: حالا سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری یزد وارد عمل شده تا هنر کدبانوهای یزدی البته در کنار همسرانشان را به در قالب جشنواره «خش خورانه» به نمایش بگذارد و این نوع برنامه ها شور و نشاط خاصی را در خانواده ها ایجاد می کند که این افزایش شور و نشاط اجتماعی را نیز می توان از جمله اهداف و البته مزایای برگزاری این جشنواره ها برشمرد.

کاظمی با بیان این که این برنامه در کنار ایجاد رقابت در بین شرکت کنندگان، در بین بینندگان نیز شور و نشاط ایجاد می کند، به نقش این گونه جشنواره ها  در احیای غذاهای سنتی یزدی ها نیز اشاره کرد و افزود: ابتدا باید گفت که این جشنواره ها باید به سمت غذاهای سنتی و بومی حرکت کند چرا که سبک تغذیه مردم استان به سمتی رفته است که سلامت آنها را نشانه گرفته در حالی که اگر به سنت های دیرینه بازگردیم، زندگی سالم تر و غذاهای خوشمزه تری را تجربه خواهیم کرد.

به گزارش ایسنا و به نقل از سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری یزد، مدیر کل بانوان و خانواده استانداری در پایان عنوان کرد: بانوان یزدی از گذشته  به دستپخت خوشمزه و غذاهای جا افتاده اشان در دیگ‌های سنگی مشهورند؛ آنها در گذشته با بالا آمدن آفتاب دیگ خود را به اصطلاح معروف بار می گذاشتند و غذای اهل خانه را سر ظهر آماده می‌کردند؛ البته با شاغل شدن بخشی از بانوان در جامعه فعلی، این فرهنگ کمرنگ تر شده اما در بین نسل های قبل، همچنان زنده است.

انتهای پیام