«آسک» شهری قدیمی و متروکه مربوط به اواخر قرن چهارم هجری قمری ‌است که در جنوب شرقی هندیجان و کیان کوه واقع شده ‌است که بر فراز کوه آن آتش فروزان شعله‌ور بوده‌ است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه‌ی خوزستان، آسک در «حدود العالم» چنین وصف شده ‌است که « دهی است بزرگ و بر کوه نهاده و بر سر آن کوه آتشی است که دایم همی درفشد. شب و روز و حرب از رقیان آنجا بوده‌ است اندر قدیم». این مطلب نشان‌دهنده‌ی آن است که به زمان تحریر حدودالعالم یعنی در اواخر قرن چهارم هجری قمری آسک دهی بزرگ بوده و در دامنه کوهی قرار داشت که بر فراز کوه آن آتش فروزان بوده ‌است.

مرحوم سلطانعلی سلطانی می‌نویسد: «در نزدیکی هندیجان کنونی شهر آسک قدیم واقع بود که بسیاری از جنگ‌های خوارج در نزدیکی آن رخ داده ‌است و نام این شهر در بعضی از اشعار شعرای عرب آمده‌ است».

بنا به نوشته یکی از قدیمی‌ترین سیاحان عرب تا قرن چهارم ه. ق آثار قصور عالیه و انبیه عظیمیه باستانی در هندیجان برپا بوده ‌است. هم‌چنین آثار عظیم آبیاری روزگار باستان در طرفین رودخانه‌ی زهره و خیرآباد که در زیدون یکی شده و از وسط هندیجان می‌گذرد، پیداست.

مورخان درباره آثار آسک نوشته‌اند:«ایوان بلندی داشته و آتشکده‌ها و دفینه‌های باستانی و گورهای قدیمی، تابوت‌ها و حجاری‌های کتیبه مانند در آسک وجود داشته ‌است».

کتیبه‌هایی به خط پهلوی بر در غربی ایوان(معبد آتشکده) آسک در سنگ منقوش بوده‌ است. در غرب آسک قلعه گنبدی است که قبلاً برج دیده‌بانی آن جا بوده ‌است.

انتهای پیام