دکتر محمدرحیم رهنما در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص دانشگاه و نقش آن در توسعه و بهبود مدیریت شهری، اظهار کرد: به تازگی در جهان شبکه دانشگاه‌ها راه‌اندازی شده است. در این شبکه نقش دانشگاه در سه سطح عنوان شده که شامل آموزش، پژوهش و توان برقراری و تأثیرگذاری در توسعه محلی و منطقه‌ای است.
وی ادامه داد: سطح سوم که شامل توان برقراری و تأثیرگذاری در توسعه محلی و منطقه‌ای است، مهمترین مأموریت دانشگاه محسوب می‌شود. بر این اساس دانشگاه‌ها می‌توانند بر توسعه منطقه‌ای تأثیرگذار باشند که این امر از کارایی بالایی برخوردار است. البته برای تحقق این هدف ابتدا دانشگاه‌ها باید از ظرفیت لازم برخوردار باشند که بتوانند بر محیط اطراف تأثیر بگذارند.
رهنما با بیان این‌که «مدیریت شهری و دانشگاه به صورت متقابل برای یکدیگر مهم بوده و فرصت هستند»، تصریح کرد: مدیریت شهری و دانشگاه هر دو باید به این امر توجه داشته باشند.
وی خاطرنشان کرد: این دو نهاد را از آن جهت فرصت برمی‌شماریم که از یک سو می‌توان از امکانات و شرایطی که شهر فراهم می‌کند برای توسعه تحقیقات، آموزش دانشجویان و پیشبرد اهداف آنان استفاده کرد، از سوی دیگر دانشگاه فرصتی برای مدیریت شهری است که از توانایی آن برای آموزش، ارتقا و بهبود سیستم و نیروی انسانی، شناسایی مسائل و برنامه‌ریزی استفاده کند.
این استاد برنامه‌ریزی شهری و جغرافیا افزود: اگر به این اهداف برسیم، بسیاری از مسائل حل می‌شود. البته در حال حاضر توانسته‌ایم تا حدودی به آن نزدیک شویم، اما هنوز باید روی آن کار شود تا دانشگاه و مدیریت شهری باهم به تعامل برسند.
وی با اشاره به این‌که «کار کردن در حوزه اجتماعی و محیطی بسیار سخت است»، گفت: دانشگاه‌ها باید بر روی محیط شهری تأثیرگذار باشند. دانشگاه برای این تأثیرگذاری باید از توان لازم برخوردار باشد و این توانایی را با محیط پیرامون خود برقرار کنند. متأسفانه تاکنون ارتباطات به صورت انفرادی بوده و پیوستگی نداشته است. در این خصوص نهادهایی تشکیل شده است و امید داریم تا این نهادها نقش مرجعیت خود را حفظ کنند، مانند جهاد دانشگاهی که تاکنون در این عرصه بسیار خوب عمل کرده است.
رهنما با بیان این‌که «توسعه نیاز به دانش و علم دارد»، گفت: هیچ چیز در دنیا ثابت و قطعی نیست. گاهی ممکن است در مقطعی همه چیز خوب و در مقطعی خوب نباشد. بسیاری از نگاه‌ها، استراتژی‌ها و راه‌حل‌هایی که در گذشته استفاده می‌شد، اکنون کارایی ندارد و به عنوان نقطه منفی تلقی می‌شود. بنابراین باید نگاه قطعی را کنار گذاشت و انعطاف‌پذیری را پذیرفت، لذا باید این روحیه سازگاری و تغییر به سمت مثبت تقویت شود.
وی بیان کرد: بر این اساس قضاوت در دانشگاه باید بی‌طرفانه، منطقی و نسبی بدون دخالت حوزه‌های سیاسی و علایق شخصی باشد و اگر با این دیدگاه در دانشگاه پیش‌رویم مسائل را به‌طور نسبی حل کرده‌ایم.
این استاد دانشگاه فردوسی مشهد با تأکید بر لزوم همکاری مدیریت شهری و دانشگاه در حل مسائل شهر، عنوان کرد: طرح و شناخت مسأله با حل مسأله تفاوت دارد؛ یعنی کسی که مسأله را مطرح می‌کند، نمی‌تواند آن را حل کند؛ چراکه اگر قادر به حل آن بود مسأله را طرح نمی‌کرد. بر این مبنا همیشه برای حل مسأله کسی باید به عنوان کمک‌دهنده حضور داشته باشد.
وی اضافه کرد: در برنامه‌های خود باید چارچوب مشخصی را در نظر گرفت و طبق آن در سطح کلان عمل کرده و آن را حفظ کنیم، بر این مبنا آن برنامه مفید بوده و پا برجا خواهد ماند.
انتهای پیام
نظرات