کارشناس، نویسنده و منتقد تئاتر مازندرانی با اشاره به اینکه عدم تولید نمایش نامه در کشور یکی از آسیب های جدی تئاتر است، گفت: نمایش نامه نویسان به دلایل مختلف که یکی از جدی ترین آن ها شرایط بد اقتصادی است، از تولید و نوشتن دست کشیده اند.

حمیدرضا گل محمدی تواندشتی در گفت و گو با ایسنا مازندران، اظهار کرد: تئاتر هنر بسیار اصیل و با ظرافتی است که به نوعی هنرمندان این رشته دردهای جامعه را درک کرده و آن را در قالب نمایش بیان می کنند.

کارشناس، نویسنده و منتقد تئاتر مازندرانی با بیان اینکه اصولا رسالت تئاتر، فرهنگ‌سازي است، خاطرنشان کرد: تئاتر هنر پايه و بنيادي است و منبع توليد فكر و انديشه و هزاران رسالت دیگری که بر دوش این هنر و هنرمندان آن قرار دارد تا چشمان تیز بین جامعه خود باشند و با  ارائه راهکارها بتوانند در اصلاح امور سهمی داشته باشد.

وی با اشاره به به حضور تئاتر در ایران گفت:  تاتر يك هنر وارداتی و سوغات فرنگ در زمان ناصرالدین شاه قاجار است که زمینه ورودش را منورالفکران، درباريان و دانشجوياني که به فرنگ اعزام شده بودند مهیا کردند.

گل محمدی تصریح کرد: این هنر در ابتدا مختص به دربار بود و رفته‌رفته در جامعه رواج پیدا کرد، علاقه‌مندان به فراگیری تاتر علاوه بر پذیرش فن آن، فرهنگ غرب را نیز پذیرفته و از خلق و خوی آن‌ها پیروی كردند.

وی با بیان اینکه پس از انقلاب کمونیستی در روسیه تزاری و تأثیر انقلاب در کشورهای هم جوار، حزب توده در سال 1320 در ایران تاسیس شد و افرادي از جامعه ادبی و هنری با ورود خود به این حزب تحت تأثیر مرام کمونیستی قرار گرفتند و از این راه نیز آسیب‌هایی برجامعه ما وارد شد که تأثیرش هنوز بر ادبیات و تئاتر کشور باقی مانده است، گفت: هنری قابل تقدیر است که در جهت اهداف انسانی و معنوی گام بردارد، تئاتر و دین از دیرباز به عنوان دو حوزه نزدیک به‌هم با یکدیگر در ارتباط بوده‌اند.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به گذشت سال‌ها از ورود تاتر به ایران عده کمی از مخاطبان با این هنر مانوس شده‌اند، مردم به‌دلیل مشکلات و تنگناهای زندگی سراغی از آن نمی گیرند؛ برخی از تئاتری ها وقتی با بداقبالی مخاطبان رو برو می‌شوند، هجمه خود را به‌ طرفشان نشانه رفته و آن‌ها را مقصر می‌دانند، درصورتی‌که خود مقصرند چرا که مخاطبِ خود را نمی‌شناسند و از منابعی که با فرهنگ ما هم خوانی ندارد و نمی‌تواند پاسخ‌گوی فرهنگ ایرانی باشد استفاده می‌کنند.

مسئول کانون تئاتر سیاوشان  جهاد دانشگاهی واحد مازندران خاطرنشان کرد: ما فرهنگ بسیار غنی‌ای داریم که داستان‌های بسیاری در دل آن جای گرفته است، اما آن‌طور که باید از آن بهره‌مند نمی‌شویم.

وی با اشاره به اینکه که کمرنگ بودن تولید نمایش نامه در کشور یکی از آسیب های عدم تولید تئاتر در کشور است، افزود: برای تولید هر وسیله در کارخانه ها نیاز به مواد اولیه است که اگر این مواد اولیه به کارخانه نرسد از تولید باز می ماند.

گل محمدی ادامه داد:  در تئاتر هم ماده اولیه به نام نمایش نامه وجود دارد که با آن می توان دست به تولید تئاتر در کشور زد، که نمایش نامه نویسان به دلایل مختلف که یکی از جدی ترین آن ها شرایط بد اقتصادی است، از تولید و نوشتن دست کشیده اند.

 گل محمدی با ارایه این مطلب که از دیگر آسیب های وارده در تئاتر کشور مسئله اقتصادی آن است خاطرنشان کرد: یکی از دغدغه های اصلی هنرمندان به خصوص در هنر تئاتر اقتصاد آن است خصوصا در شهرستان ها که با بضاعت مالی و رنج و عذاب فراوان اثری را به روی صحنه می برند و گاها با عدم استقبال مخاطبی روبرو می شوند که حتی نمی توانند هزینه ای را که از جیب متحمل شدند بدست بیاورند.

وی با اشاره به این مطلب که در کشورهای غربی نهادهای فرهنگی به سه شیوه موسسات دولتی، موسسات خصوصی وابسته به دولت و موسسات خصوصی در حمایت از اجراهای تئاتری فعالیت دارند، گفت: تئاترهای ملی«ثابت» اصل بودجه خود را به نسبتی که هر ساله و بر اساس برنامه تولیدشان تعیین می شود از دولت دریافت می کنند، تئاترهای محلی از سوی شهرداری ها حمایت مالی و یا توسط بنیادهای خیریه و فرهنگی وابسته به صنایع بخش خصوصی پشتیبانی می شوند و تئاترهای خصوصی که از حمایت حقوقی و تسهیلات دولتی و سرمایه ملی برخوردارند.

وی در پایان گفت: اگر در ایران نیز این گونه از تئاتر حمایت شود قطعا شاهد رونق و شکوفایی این رشته از هنرخواهیم بود.