محمدجواد سجادی، مدیر گروه تئاتر زاوش با اعلام این خبر به ایسنا گفت: تئاتر «هفت خوان هملت» از سال ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۷ در اصفهان و  تهران روی صحنه رفت، اما به تازگی ایمیلی برای ما ارسال شده که از چاپ مقاله‌ای در شمارۀ هفتاد و دوم مجلۀ «theatre journal» خبر می‌دهد و در آن، به این تئاتر پرداخته شده است.

وی با اشاره به اینکه مجلۀ «theatre journal» توسط انتشارات جان هاپکینز منتشر می‌شود که قدیمی‌ترین شرکت از نوع خود در آمریکاست، ادامه داد: علیرضا میرسجاد، استادیار هنر تئاتر در دانشگاه پیتسبورگ، دارای دکتری تئاتر از دانشگاه تافتز ایالت ماساچوست که پژوهشگر و هنرمندی فعال در عرصۀ مطالعات بینارشته‌ای تئاتر است و همزمان، ریاست بنیاد تئاتر خاورمیانه در آمریکا (gmup) را نیز برعهده دارد، در مقالۀ خود با تکیه بر خوانش‌های مختلفی که به مناسبت چهارصد و پنجاهمین سالگرد تولد ویلیام شکسپیر از اثر مشهور او «هملت» در سراسر جهان ارائه شده، به شناسایی تفاوت رویکردها نسبت به هملت‌های کشورهای غیر غربی پرداخته و استفادۀ آن‌ها را از شکسپیر، برای انجام گفت‌وگوهای فراملی بررسی کرده است.

این کارگردان تئاتر تصریح کرد: میرسجاد در مقدمۀ مقالۀ خود می‌گوید که رسانه‌ها برای سالیان طولانی ایران را به عنوان کشوری بایر از لحاظ فرهنگی جلوه داده‌اند، اما دستاوردهای فرهنگی، عملا خلاف این مسئله را نشان می‌دهد.

سجادی یادآور شد: رئیس بنیاد تئاتر خاورمیانه در آمریکا با اتکا بر پژوهش استیون گرینبلت (اندیشمند، نویسنده و استاد دانشگاه هاروارد و از مؤثرترین متخصصان مطالعات رنسانس در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم) که نویسنده کتاب‌هایی چون «مرگ هملت و ساختن هملت»، «جهان چگونه مدرن شد» و «جبار؛ شکسپیر و سیاست» نیز هست، برای بیان رابطه‌ ایران با تئاتر غرب و شکسپیر، به بررسی تئاتر «هفت خوان هملت» پرداخته و پس از اشاره به سیر تولید این تئاتر، رویکرد آن را به دو بخش تقسیم کرده است.

وی با شرح این رویکردها توضیح داد: از نظر میرسجاد، وام گرفتن از سنت‌های نمایشی ایرانی و رویکرد پارودیک و طنز نسبت به اثر کلاسیک شکسپیر، ویژگی تئاتر «هفت خوان هملت» است و خنده‌ مکرر تماشاگران نسبت به نقاط پرکشمکش مسیر شخصیت هملت، گویای موفق بودن این رویکرد. نویسندۀ این مقاله معتقد است که «هفت خوان هملت» با شفاف کردن نقاط طلایی اثر ویلیام شکسپیر به صورت طنز به بازیابی متفاوتی از مفاهیم رسیده و می‌گوید هیچ اثری نمی‌توانست به این شکل، معرف گونه‌های نمایشی ایران مثل نقالی، پرده‌خوانی، سایه بازی و خیمه شب بازی باشد.

 این کارگردان تئاتر گفت: استادیار دانشکده جان هاپکینز در مقاله خود اذعان دارد که عرفان آیتی، مصطفی قیصری و ابوالفضل صفوی، بازیگران تئاتر «هفت خوان هملت» محرک‌هایی برای القای پارودیک مفاهیم هملت شکسپیر هستند و به پیش برد الگوهای کنش‌مند نمایشنامه کمک می‌کنند.

سجادی خاطر نشان کرد: میرسجاد با مدح این خوانش تازه از هملت، پرسش اساسیِ «چرا هملت ایرانی؟» را مطرح می‌کند و با قید این موضوع که قطعاً چنین خوانشی می‌تواند وجود داشته باشد، به شرح این می‌پردازد که خوانش‌هایی از آثار نام‌آشنای غربی به زبان و فرهنگی کاملا ایرانی، می‌تواند تلاشی در جهت ارائۀ خوانش‌های انتقادی و ارزیابی جامعی نسبت به نظام سیستماتیک نئولیبرالیستی باشد.

وی افزود: رئیس بنیاد تئاتر خاورمیانه در آمریکا طی مقالۀ خود با تکیه بر تئاتر «هفت خوان هملت» شرح می‌دهد که توجه به چنین خوانش‌های خلاقانه‌ای از هملت می‌تواند امیدوار کننده و بانی گفتمان سیاسی در جهان باشد.

انتهای پیام