سرپرستار بخش بیماران کرونایی بیمارستان امام حسین(ع) ملایر در گفت‌وگو با ایسنا، از روزهای ابتدای شیوع کروناویروس می گوید: با آمدن این مهمان ناخوانده از ابتدای اسفندماه تمامی برنامه های کاری و زندگی کادردرمان تحت الشعاع قرار گرفت و با وجود ترس و اضطراب مردم، کادردرمانی در حالیکه پریشان و مضطرب بودند، خود را برای رویارویی با ویروسی ناشناخته و کشنده آماده می کردند.

عاطفه موسوی کمبود وسایل حفاظت فردی، نبود یک ماسک ساده در برخی مراکز درمانی و احتکار تجهیزات حفاظتی توسط برخی سودجویان را از جمله مشکلات ابتدای شیوع کرونا برمی شمرد و ادامه می دهد: با تجربه ترها که قبل از این بحران های دیگری را نیز تجربه کرده بودند، به جوان ها روحیه می دادند، از طرفی شهادت «نرگس خانعلی زاده»، به عنوان نخستین شهید مدافع سلامت همه ما را دگرگون کرد و همان موقع بود که فهمیدیم خطر کاملاً جدی است.

او از تبدیل شدن بیماری کرونا در جامعه به یک انگ اجتماعی ابرازتأسف می کند و علت پنهان کردن مبتلایان به این بیماری را همین موضوع می داند و یادآور می شود: از ابتدای شروع این ماجرا، تلخ ترین قسمت داستان برخورد افراد جامعه با کادردرمانی بود تا جایی که حتی تاکسی ها از کار کردن در خط بیمارستان و جابه جا کردن پرسنل بیمارستانی اجتناب می کردند یا برخی مردم از همسایگی با یک پرستار گلایه می کردند و نگران بودند نکند همسایگی با او، سبب ابتلای آنها به کرونا شود.

موسوی به نگاه محبت آمیز و اظهارلطف بسیاری از افراد جامعه به کادردرمانی نیز اشاره و بیان می کند: بیش از ۱۰ ماه است که ما مجبوریم پدر و مادر سالمند خود را فقط از طریق ارتباط تصویری و فضای مجازی ببینیم، ماه هاست که سردی گان هایی که بر تن داریم جایگزین گرمی آغوش مادرانمان است. متأسفانه بسیاری از همکارانم پس از انتقال بیماری به خانواده هایشان، والدین خود را از دست داده اند.

به گفته موسوی، کادردرمان دوران سختی را طی می کند به طوریکه به غیر از مرخصی استعلاجی که در صورت ابتلا به کرونا شامل حالشان می شود، هیچ مرخصی دیگری در کار نیست. بسیاری از پزشکان، پرستاران و بهیاران مجبور به شیفت های متوالی و یا حتی استقرار در بیمارستان برای چندین روز هستند.

این پرستار تعطیلی مهدکودک ها را یکی از مشکلات این روزهای کادردرمان می داند چراکه با تعطیل شدن مهد کودک ها، بسیاری از مادران پزشک و پرستار مجبور هستند فرزندان کوچک خود را که شاید ناقل بیماری باشند، به مادربزرگ ها و پدربزرگ هایشان بسپارند.

او با بیان اینکه مرخصی استعلاجی هر یک از کادردرمان به علت ابتلا به کرونا، خود سبب سنگین تر شدن شیفت های کاری دیگر همکاران به منظور پر کردن جای خالی فردی که به مرخصی رفته، می شود،ادامه می دهد: از ابتدای شیوع کرونا اکثر کادردرمان سر شیفت و در تمام مدت حضور در بیمارستان از ترس آلودگی محیط، حتی آب هم نمی خورند و بسیار پیش آمده که ما بیش از ۱۲ ساعت با وجود شیفت های سنگین و طولانی هیچ ماده غذایی نخوردیم.

او مطرح می کند: بیش از ۱۰ ماه است که ما هر روز شاهد از دست دادن همکاران خود در جای جای این سرزمین به مظلومانه ترین شکل هستیم. داغی که با گذشت زمان به جای التیام پیدا کردن هر روز تازه تر می شود. حتی در برخی شهرها اجازه خاکسپاری شهدای مدافع سلامت در گلزار شهدا را هم نمی دهند.

سرپرستار بخش بیماران کرونایی بیمارستان امام حسین (ع) ملایر در ادامه گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به بیمارانی که در بخش ICU بستری می شوند، بیان می کند: این بیماران که نفس کشیدن برایشان هر لحظه آزاردهنده تر از لحظه قبل است، با نگاهشان از ما طلب کمک می کنند و در برخی موارد کاری از دست ما ساخته نیست و فقط محکوم هستیم که نظاره گر پرپر شدنشان باشیم.

او از تلخ ترین خاطره این روزهای کرونایی برایمان می گوید: فوت دختر جوانی که پدر و مادرش را سال ها پیش از دست داده بود و در تمام دنیا تنها یک برادر داشت که مزد روزانه کارگری اش را خرج خرید خوراکی هایی می کرد که در پایان روز برای خواهر بیمارش بیاورد، از دردناک ترین خاطرات این روزهای سیاه من است. هیچ گاه چشمان خیس و چهره ملتمسانه این برادر پشت درب ICU را فراموش نمی کنم. متأسفانه پس از چندین روز تلاش بسیار تیم پزشکی و کادردرمان این دختر جوان خود و تمام آرزوهایش را تسلیم این ویروس کرده و دار و ندار برادری که تمام داراییش را پیشکش خواهرش می کرد، به زیر خاک رفت.

جان دادن پدری جلوی چشمان پسرش یکی دیگر از خاطرات سیاه روزهای کرونایی این پرستار است و خاطرنشان می کند: این پدر و پسر هر دو در بخش ICU بیمارستان و کنار یکدیگر بستری بودند و با وجود تلاش کادردرمان متأاسفانه پسر نظاره گر لحظات بد جان دادن پدرش در کنار خود بود.

موسوی می گوید: پرپر شدن هم نوعانم به ویژه جوان ترها کار را سخت تر کرده است و متأسفانه برخی افراد گمان می کنند با هزینه کردن و خرید داروهای گران قیمت می توانند بر این بیماری پیروز شوند در حالیکه این بیماری فقیر و غنی نمی شناسد و از طرفی در بیمارستان ها دارو و دیگر تجهیزات به طور کاملاً یکسان در اختیار تمامی بیماران قرار می گیرد. 

انتهای پیام